Eimreiðin - 01.07.1959, Síða 56

198
EIMREIÐIN
Á kvöldin ter hún stundum niður í holtin að sækja kýrn-
ar og rekur þær síðan aftur þangað niðureftir eftir mjalt-
irnar, Jdví að Jrær liggja úti.
Þegar döggin er fallin og allt er orðið hljótt, er eins og
heimurinn verði annar og öðruvísi og hún sjálf líka. Stund-
um Jjckkir hún varla sjálfa sig og spyr eins og í draumi: hvef
er ég eiginlega? Ég heiti Elín. Ég er fimmtán ára. Ég er alin
upp á Hjalla hjá henni Margrétu og honunr Guðmundi, Jrvi
að hún mamma mín dó, Jregar ég fæddist og ég á engan föð-
ur. — Þetta veit hún. Þó er eins og hún viti Jrað varla. Eins
og Jrað sé ekki satt, heldur bara eitthvað, sem hún hefur
heyrt og trúað, af Jrví að hún vissi ekki betur. En hvernig
er Jressu þá varið? Hver er hún sjáll', hvað heitir hún og
hvaðan kemur hún?
Hún krýpur niður við lind, sem seytlar undan steini og
lætur vatnið streyma yfir liendur sínar. Þær virðast hvítari e11
venjulega í hálfbirtunni. „Er Jretta ég?“ spyr hún eins og 1
draumi og horfir niður í lindina, eins og hún búist við svavi-
En lindin niðar hæglátlega, eins og ekkert hafi í skorizt, og
hún fyllir lófa sína af vatni og drekkur og baðar andlit sitt-
Hún horfir út yfir dalinn. Reykirnir sjást ekki lengur a
bæjunum, Jdví að J>að er orðið framorðið og fólk fer að ganga
til náða. En á hverjum bæ er fólk, ungt og gamalt. Og fjöll'
in í kringum dalinn eru eins núna og í fyrra og verða eins
að ári, nema kannske ef skriða skyldí falla frammi í dalbotm
eins og einu sinni fyrir mörgum árum síðan, áður en hun
fæddist. Þarna er Horn, Jjar sem hún á heirna núna. Hún ;l
að fara heim að hátta, Jdví að annars getur verið, að fólkið farl
að undrast um hana.
Hún gengur heim á leið hægt og hægt og hlustar án JreSS
að vita, hvað það er, sem lnin býst við að heyra.
Hún hefur yfrið nóg að starfa á daginn. Nú á að fara að
slá. Jónatan hefur verið að dytta að amboðunum undanfa1'
ið, og Ásmundur hefur bakkað ljái. Hún hlakkar til hey*
vinnunnar, og þegar búið er að slá hring í kringum bæinP>
tekur lnin visk úr einum múgnurn og andar að sér ihnn1'
um. Svo er slegið og rakað dag eftir dag. Þær Jónína eru nU
allan daginn, og Þorgerður er inni í bænum.