Eimreiðin - 01.07.1959, Qupperneq 68

210
EIMREIÐIN
Þó fer samsetningur þessi nær tilgangi sínum en t. d. Hey-
annir Stefáns Harðar í Dagskrá, II. ár. 3. h.
Það er fyrst, þegar vitleysan fer að látast vera list og æði marg-
ir segja að hún sé fín, sem ástæða er til að láta sér standa ótta
af henni, og einkanlega ef hún skríður í skjól við eitthvað það,
sem svo er máttugt í eðli, að það geti með nafni sínu brugðið
gyllingu nokkurri yfir þvílíka verðskuldanarlausa fylgifiska-
En sjakalar og hýenur verða ekki skörulegri í raun, þótt þau
snapi í leifum ljónsins og vitað sé, að það geti gengið urn blett-
inn aftur, en mein geta þau unnið, ef nógu nrargt er af þeim,
og það röskum mönnum.
Ef reynt skyldi að skýra, hverjar þroskaleiðir ljóðum væru
sæmandi og listum yfir höfuð, að svo miklu leyti sem samræki-
legt kann að verða, þá eru þar uppi tvær stefnur, og má hvorug
án annarar vera. Er önnur sú að færa ljóðagerð sem næst; mæltu
máli að verða rná, fækka brögum og minnka tæknilegan vanda
og hliðstætt því með aðra listsköpun, hin er sú að rækta upp
að nokkru sérstakt skáldamál og skreyta með f jölbreyttum hátt-
um og fleiru sem og fullkominni útilokun þeirra aðila, seiu
ekki vilja skrýðast veizluklæðum.
Við íslendingar höfum farið báðar leiðir og runnið skeiðiú
alllangt eftir þeinr hvorri fyrir sig. Eru þar leiðarmerki fra
fornu dróttkvæðin til annarrar handar og dansar Sturlunga'
aldarinnar og nálægra tíma til hinnar. Fór þá vel, þegar ljóö-
ræna og næmleiki tilsvarandi hinum beztu dönsum birtist
í kviðunum fornu, en miður þegar bragliðir rugluðust og
rím, sem þá var farið að tíðkast, skekktist í hinunr eiginlegu
dönsum síðar. Eins urðu dróttkvæðin sér ónóg, þótt dróttkveðn-
ar stökur beri enn hátt að tæknilegri fegurð, myndaugði og
öðrum skáldlegum kostum svo senr siglingavísu Egils Skall3'
grímssonar:
Þél liöggr stórt íyr stáli
stafnkvígs á veg jafnan
út með élja meitli
andærr jötunn vandar,
en svalbúinn selju
sverfr eirar vanr þeiri
Gestils álpt með gustum
gandr of stál fyr brandi.