Eimreiðin - 01.07.1959, Síða 81

EIMREIÐIN
223
l)Urfa að sníða og fága setningarnar, fékk hann, eins og svo oft
aður, löngun til þess að tala allt öðruvísi en hans var venja.
Kannske gerðu þeir sér ekki eins glögga grein fyrir því og
*laun, en satt var það sarnt. Þeir myndu verða langsamlega
pakklátastir fyrir þá ræðu hans, sem þeir ættu auðvelt með
að gleyma; matarréttur innan um aðra rétti; sem er úr huga
'Raiina, áður en máltíðinni er lokið; og konurnar minnast á
Sama hátt og þær minnast kökugerðar húsfreyjunnar. í þess-
liáttar uppskerufagnaði átti við sætleiki auðskilins kristilegs
skáldskapar, og þann sætleika gat presturinn auðveldlega
'átið þeim í té. En meðan fingur hans föndruðu við skeið-
lna> kom hugdetta enn einu sinni yfir hann. Varir hans urðu
sem beint strik, og hann ákvað að tala þannig, að þeir skelfd-
Ust. Augu lians runnu aftur yfir þessar raðir þóttafullra og
sJalfumglaðra manna, og í huga hans skaut upp dæmisögunni
al manninum, sem byggði hlöður sínar stærri, frásagan ágæta,
sem í einfaldleika sínum lumar á hræðilegum kjarna. Hann
'bdi svifta slæðunni af ógnuin líkingarinnar og skjóta þess-
Um tit'ýgindalegu bændum skelk í bringu.
^bigi presturinn, sem oft var viðutan og feiminn, þekkti
tttennina lítið, en sjálfan sig því meir. Á þeiiæi stundu, sem
augu hans urðu harðari, vegna dóms þess, sem hugsanir hans
Pegar voru að íella í hvassyrtar setningar, gat hann samt ekki
eitt einasta augnablik talið sér trú um, að hann vildi tala
I annig. £[- öðru var ekki til að dreifa, er aftraði honum, var
at>vísi hans nægjanleg öftrun. Hann hafði setið að borðum
Uleð þessum mönnum og snætt með þeim, og hann var gest-
111 ■ Stæði hann nú upp og segði þeim til syndanna, mundu
|e*j ldiiííta á hann og hafa gaman að, því að ekki hafði stað-
^ a honum að neyta þess, er á veizluborðið var borið. Ein-
e' frumlegur og barnalegur prédikari hefði kannske ekki
io sér þetta fyrir brjósti brenna. En ungi presturinn var
C ^1 þannig gerður.
ann vissi, að hann stóð höllum fæti, og í fylgsnum hugans
ar bann hræddur við þessa menn. Og nú þegar hann virti
'a fyrir sér, varð hann íþyngdur af köllun sinni. Þarna sátu
m'1’ V.!ð fyrstu sÝn hlægilega líkir hverir öðrum, steyptir í
st«ðu sinnar, íbyggnir og stirðlegir, kyrrlátir og órann-