Eimreiðin - 01.07.1959, Síða 87

EIMREIÐIN
229
1 þögninni heyrðust greinilega þung fótatök úti í húsagarð-
'niuii, og að gengið var á tréskóm. Fótatakið færðist nær elda-
skálanum, við dyrnar tók einhver tréskóna af sér og kom síð-
an :i sokkaleistunum eftir endilöngum eldaskála. Faðir drengs-
Uls kom í dyrnar, holdskarpur og hávaxinn daglaunamaður
‘l fimmtugsaldri. Hann var í rykföllnum vinnufötum, og
k«m rakleiðis úr þreskihlöðu óðalsins á hættumálum. Hann
toginleitur og andlitið fölleitt og hörkulegt. Hann leit
seiR sniiggvast á borðið, nam þá staðar og honum féllust
kendur. Húsfreyjan gekk til hans. „Vesalingur," sagði hún,
en kom ekki upp fleiri orðum. Faðirinn horfði á fólkið, eins
°8 hann vildi biðjast afsökunar á því, að hann væri hér kom-
11111 < og presturinn velti því hissa fyrir sér, hvort hann væri
h’ka drukkinn, eða hvort hann hefði ekki áttað sig á því, sem
8erzt hafði.
kn faðirinn gekk rólegur til dána drengsins síns. Varfærnis-
'ega luktust hraustir armar hans um drenginn, og hann lyfti
"'attvana líkamanum. Hann bar drenginn sinn fram hjá
þeim, sem viðstaddir voru, og út um dyrnar. Eldaskálagólfið
Jrakaði undir fótataki hans og fólkið heyrði, er hann þreifaði
eltir tréskónum sínum utan við dyrnar. Þá setti grátkviðu að
húsfreyjunni, og hún lagði af stað á eftir honurn. En fótatak
hans var hljóðnað í eldaskálanum, það Iteyrðist enn þá í húsa-
8‘trðinum, en hljóðnaði svo alveg úti á víðum vettvangi næt-
ttt'skugganna.
Húsfreyja var komin aftur og litla snúningastúlkan með
|lenni. Hún var grátbólgin og deplaði augurn í áttina að ljós-
Ulu- Svo setti að flestum grát.
lJresturinn sótti yfirhöfn sína. „Viljið þér ekki staldra hérna
<>"u lengur?“ sagði konan.
»Hvað l)er okkur að gera?“ sagði maðurinn. „Fyrst verð ég
■tft veita öðrum aðstoð,“ sagði prestur og fór.
Hann vissi, að stígur lá yfir hæðirnar til heimilis drengs-
Uls> en hann gat ekki rarnbað á hann í rökkrinu. Hann varð
‘ 0 tara eftir akveginum, sem var frarn með hæðunum. Hann
'jHtist af veginum í hugsunarleysi, og hann staulaðist áfram
enrs og ofurölva rnaður. En þegar augu hans fóru að venjast
n'yrkrinu, veitti hann athygli pílviðartrjánum. Hann starði