Eimreiðin - 01.07.1959, Síða 88

230
EIMREIÐIN
á eitt tréð, en þá hvarf það honum sjónum og var komið í
fjarskann.
Hann nam staðar á háhæðinni. „Hvað var það annars, sem
ég sagði,“ umlaði í honurn, og hljómur orðanna ómaði enn
þá í eyrum hans: „Fyrst verð ég að veita öðrum aðstoð.“ „Guð
almáttugur! Hvernig get ég hjálpað öðrum?“
Hann kiknaði í knjáliðunum. Því næst lá honum við að
hlæja að eymd sinni. Hann lagði af stað og gekk lengra áleið-
is hraðari skrefum. Þetta var aðeins ístöðuleysi, ltugsaði lrann
með sjálfum sér, og hláturinn sauð aftur niðri í honum, alveg
eins og mönnum ykist þróttur við að ganga hröðum skrel-
um.
Hann stikaði áfrarn eftir þröngum stígnum í áttina til
kotanna á sandhæðunum. En enda þótt skuggsýnt væri, sá
hann brátt sýn, er dró tir honum allan þrótt og gerði hann
aftur alveg magnstola. Hann var kominn þangað, þar sem
stígurinn, er hann hafði ekki fundið, lá inn á aðalveginn.
Andspænis stígnum voru tvö tré og milli Jreirra hrunndæla
og brynningabytta. Á henni sat dökkleit vera. Það var fað-
irinn. Hann sat Jrarna með drenginn í faðminum.
„Ég vil hjálpa þér,“ sagði prestur.
Maðurinn bærði ekki á sér.
„Ég vil hjálpa þér,“ endurtók presturinn.
„Getur Jni vakið hann upp frá dauðum?" sagði faðirinm
Hann stóð á fætur og gekk með byrði sína upp til kotanna-
Prestur horfði á eftir honurn, þar til hann ltvarf sjónum 1
myrkrinu. Þá settist prestur á brynningabyttuna. „Þetta kom
mér ekki á óvart,“ tautaði hann. Hann hlustaði, en ekkert
hljóð barst að eyrum honum frá veginum né ökrunum 1
kring. Þá heyrði hann vatnsdropa leka af laufblaði. Hann
datt niður í vatn. Prestur sat enn stundarkorn og beið þeSS>
að annar dropi félli. Þá sneri hann sér við og sveigði Jrétt-
settar laufgreinarnar til hliðar. Hann sá niður í skuggalegt
vatn, mergilnámu. Hann starði lengi á vatnið, senr var l;l'
dautt og gáralaust.
Presturinn vissi ekki, hvað hann átti til bragðs að taka-
Hann vissi ekki heldur, hversu lengi hann hafði setið þarna-
Og þegar liann reis á fætur, vissi hann ekki, hvert hann átti