Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 14

198
EIMREIÐIN
Svo var það á einni páskahátíð, að við fórum öll þrjú saman til
fjalla og bjuggum í selkofa, sem foreldrar hennar áttu. Það var
ágætt skíðafæri, og okkur kom dável saman til að byrja með, en
brátt tók að slettast upp á vinskapinn. Öyvind liagaði sér allvel,
meðan hann vissi, að Anna hafði meiri mætur á mér en honum.
en strax og hann fann bilbug á henni, gerðist hann yfirgangssamm'
við mig og reyndi að bola mér burtu frá stúlkunni. Og í þetta sinn
varð honum talsvert ágengt; Anna gerðist kaldari í viðmóti og svör-
um við mig, er leið á fríið okkar. Daginn, sem við ætluðum að
halda aftur til byggða, kallaði hún mig á eintal og tilkynnti met»
að hún hefði ákveðið að giftast Öyvind. Hún bað mig með skolli
hátíðlegum orðum að hverfa á brott úr lífi sínu, því að Öyvind vaen
svo afbrýðisamur, að hann þyldi ekki, að hún umgengist gamla vim-
Mér þótti þetta náttúrlega súrt í broti, og ég reyndi að malda i
móinn. Ég minnti Önnu á, að hún hefði á liðnum árum gefið mer
hitt og þetta í skyn, og meira að segja verið alveg óspör á kossa við
mig, þess vegna liefði ég haldið — o. s. frv. — Hún varð þá fjarska
döpur á svip og kvað satt vera, að í rauninni hefði hún fremur kos-
ið að giftast mér en Öyvind. — „En þú verður að skilja það, vinur
minn, að engin stúlka getur bundizt manni, sem byggir tóma loft-
kastala í stað þess að leggja traustan grundvöll að framtíð sinni.“ "
Ég fór náttúrlega nærri um, hvað hún átti við, en ég gat ekki meÖ
nokkru móti hætt við uppfinningarnar mínar, því að ég var alveg
sannfærður um, að þœr væru öruggasti grundvöllurinn undir miu111
framtíð. Ég reyndi að útskýra það fyrir henni, en hún hristi bara
höfuðið, sletti í góm og sagði, að ég gæti bara sýslað við þessar upp"
finningar í tómstundum. — Þá spurði ég hana, hvort hún væri uu
alveg viss um, að hún elskaði Öyvind. Hún varð niðurlút og svai-
aði engu, svo að ég gat ekki fengið af mér að plága hana meira
með þessu, en sagði bara, að mér þætti þetta ósköp leiðinlegt,
það var auðvitað dagsatt. — Þegar liún leit upp aftur, sá ég, að þa^
voru tár í augunum á henni.
Öyvind kom til okkar í sama bili. Hann leit snöggt á Önnu og
síðan á mig. — „Þú hefur þá komið henni til að gráta!“ sagði hanu
hvatskeytlega og bretti brúnir að mér. „Mætti ég nú biðja þig
hverfa sem skjótast og fara fjandans til! Svo skaltu láta okkur Önnu
í friði héreftir. Þarna eru dyrnar!“
Ég virti Öyvind fyrir mér. Hann var sterkari en ég og vantu
slagsmálum; samt býst ég við, að hann hefði orðið að lúta í lmg1"3