Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 15

EIMREIÐIN
199
haldi, ef okkur hefði lent saman pá. Og ekki get ég neitað því, að
mig kitlaði dálítið í lúkurnar eftir að káfa á honum. En svo varð
mer litið á Önnu; hún var enn að vatna músum, og ég vildi síður
en svo angra hana. Ég tók úlpuna mína af snaganum og fór í hana.
í>egar ég var búinn að því, leit ég aftur á þau bæði. Þau horfðu á
mig> — Anna með tárin í augunum og svo lítið háðsleg á svip, en
^yvind með fyrirlitningarglott um varir. Ég sá hvað þau hugs-
uðu: að ég væri ragur og léti fara með mig eins og hund! Ósjálfrátt
krePpti ég hnefana í úlpuvösunum og ætlaði að segja eitthvað mið-
Ur vinsamlegt við Öyvind, svona rétt til að sýna honum, að ég væri
ekkert smeykur við liann, en þá sagði Anna: „Við förurn líka,
Öyvind; við verðum öll samferða til byggða!“
»Þú ert kannske hrædd um, að hann fari sér að voða!“ — Öyvind
leit hvasst á hana og ætlaði að segja eitthvað meira; en hún greip
ð'am í fyrir honum: — „Það verður, eins og ég segi!“
Hann maldaði í móinn, en liún fór að búa sig. Að síðustu tók
liún vatnsfötuna og skvetti úr henni í arininn, svo að eldurinn
slokknaði, og það varð dimmt í kofanum.
Við spenntum á okkur skíðin í selvarpanum, og svo renndum við
°kkur af stað. Ég varð eilítið á undan og Öyvind síðastur. Eærið var
allgott, þunnt lag af lausamjöll ofan á mátulega þéttum snjó. Frá
k°fanum lágu aflíðandi brekkur niður að brúninni yfir dalnum, en
°fan í byggðina var bara fært á einum stað, sem nefndist Vörðulág.
^áðum megin við hana voru ókleif klettarið. Ekki var vandratað í
lagina, ef veður var bjart, því að uppundan henni á brúninni stóð
varða, sem sást langt að.
bað var farið að bregða birtu og rökkvaði óðum, en veðrið
clumbungslegt og svolítil logndrífa. Ég sá þó grilla í vörðuna allan
tlrnann. Þegar ég átti eftir svo sem þrjú hundruð metra að henni,
Peyttist Öyvind allt í einu framhjá mér og hvarf eftir andartak í
lnoðuna. Ég dokaði þá við eftir Önnu, og við renndum okkur sam-
an niður að vörðunni, en þar stönzuðum við stundarkorn.
Ekki skiptumst við á orðum í fyrstu. Anna lagaði bindingarnar
a skíðunum sínum — til málamynda, að ég held. Það var orðið nokk-
u® dimmt, og lognhríðin hafði aukizt. Ég varð þess allt í einu var,
a® naumast sáust handaskil. En það gerði ekkert til, ég var alveg
°ruggur að rata niður í lágina frá vörðunni.
»Oyvind er bara horfinn," sagið Anna allt í einu. „Naumast hon-
Uln lá á.“ — Hún hikaði andartak, svo hélt hún áfram: „Má ég