Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 19

EIMREIÐIN
203
ast að raun um — þegar ég á nú að fylgja þér heilt líf í fátækt og —
en nú veit ég, að þú ert maður, og þá er mér sama um allt annað. —
Æ, hvers vegna kyssirðu mig ekki!“
„Öyvind?“ tautaði ég, en án þess að hugur fylgdi máli. Satt að
segja vissi ég naumast, livaðan á mig stóð veðrið.
„Nefndu hann ekki!“ svaraði hún, og jafnvel röddin ljómaði. „Ég
vil ekki sjá hann! Það ert þú, sem ég vil eiga. Og ég sagði satt áðan,
að ég get ekki lifað án þín. Og ég þori ekki að deyja, svo að við
verðum að gifta okkur. Og eftir þetta er ég ekkert hrædd við að lifa
í svolitlu basli og fátækt með þér.“
Þá sagði ég henni frá uppfinningunni, sem ég var í þann veginn að
selja fyrir drjúgan skilding. Og síðan kyssti ég hana. — En á meðan
varir okkar mættust, var ég að hugsa um, hvílíkur déskotans glóp-
ur ég hefði getað verið að villast þarna uppi á brúninni Og allt
1 einu fann ég, að dró úr mér mátt af skelfingu, þegar ég hugsaði
lIl þess, hvað myndi liafa gerzt, ef ég hefði verið einn á ferð.
Menn tala um frumleika, en hvað er átt við? Vér höfum ekki
fYrr séð dagsins ljós, en veröldin byrjar að hafa áhrif á oss, og
þannig heldur það áfram fram í andlátið. Hvað getum vér þá kallað
°kkur eigið, að undanskildu þrekinu, viljafestunni og þrautsegj-
uuni. Ef ég gæti bent á, hve mikið ég á að þakka öllum hinum miklu
fyrirrennurum og samtíðinni, mundi ekki mikið verða eftir frá
s)alfum mér . . . Öll mikil list byggist á arfi. Kynni maður sér ein-
kvern stórmeistarann finnur maður ávallt að hann notfærir sér hið
ezta frá fyrirrennurunum, og einmitt það hefur gert hann stórann.
ienn eins og Rafael vaxa ekki alskapaðir upp af nakinni jörðinni.
Goethe.