Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 49

EIMREIÐIN
233
lst þess livað hann virtist sakna
þess einlæglega, þessi kunningi
ffiinn frá í dag, að mega ekki gefa
niér handtak bræðralagsins, það
handtak sem ég hafði ekki rétt til
að móttaka. Ég vissi ekkert, þekkti
ekkert þessu varðandi og hlaut því
að standa utan við.
„Það er vissulega einkennilegur
hlutur, þessi félagsskapur,“ sagði ég
'ið sjálfan mig.
í þannig hugsunum hélt ég áfram
1 hægðum mínum, fremur dapur
1 §eði, það var merkilegt að hlutur
eins og þetta skyldi virðast svo
eftirsóknarverður og þó svo erfið-
Ul' í framkvæmd.
hn þegar ég var kominn út fyrir
þorpið og fann mig umluktan hinni
fögru friðsælu náttúru, með kyr-
iátan veginn framundan er lilykkj-
nðist yfir græn engi og milli skógi
Vaxinna hæða í sólskini sumar-
hagsins, létti mér í skapi. Sveita-
hyrrðin umlék mig og tók mig fang-
11111 með svo ferskum og innileg-
11111 hætti að því verður ekki auð-
'eldlega lýst. Næst mér liðaðist
agurgrænt hveitið á akurspildun-
Uni °g á hæðunum lengra í burtu
sáiist kúahjarðir á beit. Það glamp-
á kyrrláta tjörn í daldragi
óðrumegin vegarins og rauðbryst-
Jngurinn söng í kjarrinu hið næsta.
, °ítið var ferskt og ilmi þrungið.
hláum himni sáust smá skýja-
rþg> létt og gegnsæ.
Ég rétti mig upp í sætinu og dró
cjúpt að mér hið ferska sumarloft
'’g iyfti aktaumunum. Gráni minn
1 tt höfði sperrti eyrun og hvatti
sporið.
»Hér á ég heima,“ sagði ég stund-
arhátt. „Þetta allt er óaðskiljanleg-
ur partur af sjálfum mér, og þetta
verður ekki frá mér tekið.“
En hugur manns er skrítinn. Áð-
ur en ég vissi af, var ég farinn
að hugsa aftur um hann kunningja
minn og stúkuna hans og bræðra-
lagskenndina er frá þeim stafaði.
En vitið þið. Nú var ég ekki lengur
dapur, fann enga eftirsjá eða sökn-
uð þess sem maður hefur farið á
mis við eða ekki tekist að höndla.
Nú lá þetta alltsaman opið fyrir
mér, jafn opið og augljóst eins og
náttúran sem blasti við um
hverfis mig, vafin lognværð, böðuð
í síðdegisskininu.
Sko, mælti ég aftur stundarhátt.
Ég þarf ekki að vera að öfunda
kunningja minn af stúkunni sinni.
Ég tilheyri sjálfur fjölmennasta
reglufélaginu sem til er, Alþjóða-
reglu hins almenna bræðralags.
Þessu sló svo skyndilega niður í
huga minn, að ég ósjálfrátt kippti
í tauminn og hló við. Þessi hugsun
greip mig svo föstum tökum, að
ég gætti einkis annars um stund,
og tók því ekki strax eftir öldruð-
um manni skeggjuðum er kom ak-
andi í kerru sinni á móti mér. Er
ég varð lians var og vék á vegin-
um til þess að hann kæmist fram-
hjá, leit hann einkennilega til mín.
Ég'leit við honum og kallaði til
hans glaðlega:
„Hvernig líður þér, bróðir sæll?“
Þið hefðuð átt að sjá upplitið,
og livernig hann horfði, — og
horfði. Eftir að ég var korninn
framhjá, leit ég til baka. Hann
hafði stanzað klárinn sinn, snúið
sér við í vagninum og þannig sat