Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 51

EIMREIÐIN
235
en hann er heill. Ég þakka þér fyr-
lr hjálpina."
»Komdu upp í aftur, ég skal aka
Þér til baka,“ sagði ég.
„Ég get ósköp vel gengið,“ sagði
hann.
»Já, en þú verður fljótari ef ég
eS ek þér, og þú þarft að komast
eiðar þinnar sem fyrst.“
Ég gat ekki látið hann sleppa
Syona án þess að hafa eitthvað fyrir
minn snúð. Ég held, að það sé í
°hkur einhver agnarvottur af löng-
Un til þess að hljóta einhverja
"n'bun góðverka okkar, og ég hafði
enn enga umbun hlotið.
Hann hló við og steig aftur uppí.
»Sjáðu til,“ sagði ég, „þegar ein-
Ver félagsbróðir minn mætir ein-
lverjum erfiðleikum, þá þykir mér
'$nt um að geta leyst úr vandræð-
Utn hans.“
Élann þagði og ég sá, að hann
íar að velta því fyrir sér, hvernig
ha
nn ætti að svara þessu.
»Hvernig vissir þú að ég væri
rnnúrari?“ mælti hann.
/’Ja, ég vissi það nú ekki fyrir
i’ist,"
ȃi
sagði ég.
, ”ng gekk inn í fyrravetur,“ sagði
^aun- „Mér líkar það ágætlega.
ga er svo einkennilegt, að ef þú
rt irímúrari, þá finnurðu, að jn'i
gbnnningja alls staðar.“
við§ hafði á reiðum höndum svar
sr Þessu> en tíminn var stuttur og
^iboltinn var efst í huga vinar
h.1Us- Eftir að ég var búinn að
H pa honum til þess að koma
° ^11Um í> sagði ég:
“Mérna er bróðurhandtakið.“
°num hálffataðist handtakið,
°g hann
sagði að því loknu:
„Það var nú varla að ég fyndi
það.“
„Fannstu það ekki, bróðir minn,“
sagði ég, — „það var nú þarna
fullkomlega fyrir því.“
„Ef ég gæti einhvern tírna gert
þér greiða,“ sagði hann, „þá láttu
mig bara vita. Ég heiti Forbes og
bý í Spring Brook.“
Að svo mæltu ók hann af stað.
Þó að ég hefði verið fullkominn
frímúrari, hugsaði ég, hefði ég ekki
verið betur á vegi staddur en ég
er. Aðstoð hefur verið veitt og
goldin með bróðurkærleik vinátt-
unnar. Gjafir hafa verið gefnar og
veittar, án félagsgjalds eða inn-
gangsorðs.
Ég hélt leiðar minnar fullur feg-
ins hugar. Mér þótti sem ekkert
væri svo ósennilegt, að það gæti
ekki fyrir mig borið, ég var fyllt-
ur einhverjum heilögum móði, og
mér flugu í hug krossferðariddarar
miðaldanna, — þannig myndi þeim
hafa verið innanbrjósts er þeir voru
á ferðum sínum. Ég leit allt um-
hverfis mig, hvort ég sæi ekkert
það, er við þyrfti hjálpandi liand-
ar. Framundan mér á veginum sá
ég að lokum mann, er var að fara
sömu leið og ég. Hann gekk álút-
ur með sekk á herðum sér, er virt-
ist allþungur.
Þegar hann heyrði til mín, vék
hann til hliðar og stóð grafkyrr og
álútur, bíðandi þess að ég æki hjá.
Hann var auðsjáanlega dauð-
þreyttur. Ég nam staðar.
„Setztu upp í, bróðir minn, við
eigum samleið."
Hann leit á mig spurnaraugum.
En þegar hann sá, að ég færði mig