Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 66
250
EIMREIÐIN
Ég sá ekki andlit hennar glögglega, sökum rökkursins,
þar sem við sátum við litla varðeldinn hennar-------
aðeins augun.
Eldsglampinn lýsti fætur hennar,------þeir voru naktir
—------vöðvaþéttir, brúnir, grannir fætur.
Ég sá hversu fallegar varir hennar voru---------
Ég bjó mig til að kasta viðarbol mínum á eldinn og sagði;
„Meyja, ég er veiðimaður.
Þegar birtan gefst upp fyrir rökkrinu hætti ég veiðum.
Ejær eða nær, logar lítill varðeldur,
ég geng gegn um skóginn með trjábolinn minn,
unz ég finn einhvern er situr einmani við eld sinn,
þá kasta ég bálki mínum í eldinn------svona.
Eldurinn festist, lykur um hann, ylurinn faðmar hann að sef-
Ég get næstum því eygt andlit þitt kona,
bogi vara þinna er heitur af óskotnum örvum,
hin ókennilegu augu þín dekkjast.
Hræðstu ei-------varðeldur okkar verður langlífari en
myrkrið.“
„Veiðimaður, veiztu ekki um kuldann í skóginum
þegar bolirnir eru brunasvartir, og eldurinn aska grá?“
Ég svaraði: „Það hef ég aldrei reynt:
Þegar eldur er orðin aska er ég sofandi.“
Hún sagði: „En hvað um mig, ef ég sé eldinn verða að Ösku>
og fæ ekki sofið?“
Ég geispaði: ég mælti: „Ég hirði ei,
Ég vakna í sólskininu og fer leið mína.“
Bogi vara hennar var eins og hálfmáni túngls.
Hún sagði: „Veiðimaður, þú hefur minnzt á „ást“.
„Vel má það vera“, mælti ég. — Mig fýsti að sofa.
Hún mælti: „Ástin, hún er undireins orðin að ösku‘ ■
Ég leit á hana, andlit hennar var grátt,
eins og blærinn hefði feykt öskunni yfir það,
ég varð gramur, ég sagði: „Þú hefðir átt að sofa“.