Eimreiðin - 01.09.1960, Blaðsíða 67

EIMREIÐIN
251
Hún mælti: „Já — en ég ligg á mosanum og mér blæðir.
Ég æpi orðið „ást“.“
Ég svaraði: „Rétt er það, en því?“ og ég spurði,
„Því minnist þú hans sem færði eldi þínum
eldsneyti sem orðið er aska?“
Hún skalf í svölu morgunloftinu,
augu hennar voru dekkri en nokkur skuggi.
Varir hennar voru fallega gerðar eins og boginn minn,
en ég hafði öngvar fleiri örvar, er ættu við þann boga.
Hún mælti: „Veiðimaður, sérðu hvað klappirnar eru gráar,
sem hafa skýlt okkur þessa stuttu nótt?“
Ég leit upp-----þær voru öskugráar.
Hún mælti: „Sérðu hvemig steinamir mætast hér og þar —
Eins og brjóst og beygðir armar, eins og kné og kærleiks-
ríkar brár
á konu,
sem situr og bíður, einmani og yfirgefin,
og sígrá,
þó veiðimaðurinn brenni varðelda sína í kryppu hennar
á hverri nóttu, og hvílist í örmum hennar.“
Þetta var svo, klöppin var steinrunnin kona.
Kant-lak mælti: „Hún minnist þeirra er brenndu elda
hennar til ösku,
hún bíður, bíður svarsins við biðinni-----
------því elskandi hennar særi hana að ósekju.“
Ég spurði, spurnarþurfi, „hver vill gefa henni svar?“
----Ég hló, því sólin skein. Ég greip örvar mínar:
Eg dró spjótið upp úr moldinni við fætur hennar.
Kant-lak horfði upp á gráa steinandlitið, og mælti:
>.Það fæst ekkert svar:“
Hún sneri niður til hinnar endalausu úthafsstrandar
hægt með beygðu höfði.
Dádýr kastaði titrandi skugga á stöðupollinn við fætur
mínar.
Fætur mínar gripu götuna, ég mundaði spjótið.
Áslákur Sveinsson þýddi.