Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 49

Stnásaga
eftir
f'iiðjón Stefánsson.
Settist hann á efstu tröppuna fyrir
dyrum úti.
" Við skulum blása, sagði hann,
0 upp sígarettur og bauð Jó-
<Ulni- Þeir sátu þegjandi um stund
°S/eyktu, þangað til efnafræðing-
llrinn sagði allt í einu:
.7" .1 á. ég er að fara frá konunni.
°dd hans var hlutlaus — eins og
lt,nn segði þetta af því einu að
J''nn teldi það nauðsynlegt til
S ^ringar á flutningnum.
. .. Já, einmitt jrað, sagði bílstjór-
Uln °g velti því fyrir sér, livort Jrað
$ri viðeigandi að hann segði eitt-
frekar við þessari tjáningu
^ann
m
ffa;ð:
r*skti
S1ns. En hann fann, að þögn-
'arð öðru vísi en áður. Efna-
ingurinn fann það líka. Hann
sig.
Já, Jrað
sagði
, j", j,au gengur svona,
j anP- Vt af fyrir sig er ekkert fyr-
el i ■ n skilJa> þegar þeim semur
1 — í raun og veru ekki meira
vn þegar piltur og stúlka hætta að
era saman eftir að hafa átt nokk-
J-lT* f
astarævintýri — ef ekki væru
börn. Það er aðeins nokkru erfið-
ara fyrir okkur, sem eigurn börnin.
A eftir furðaði hann sig á sjálfum
sér fyrir að vera að segja Jretta við
bílstjórann, sem hann þekkti lítið.
— Já, það er satt, sagði bílstjór-
inn og rnundi nú eftir því, að hann
hafði séð tvö börn á heimilinu,
Jregar hann ók síðast fyrir hann.
— Jæja, það er bezt að ljúka
Jressu, sagði efnafræðingurinn og
stóð á fætur. Nú er ekki annað eft-
ir en reykborð og tveir stólar inni
í stofunni.
Þegar Jreir komu inn í stofuna
var konan þar fyrir að Jrurrka ryk
af húsgögnunum. Hún leit ekki
upp né í áttina til þeirra fremur
en þeir væru gegnsætt loft. Efna-
fræðingurinn renndi aðeins snögg-
lega til hennar augum, benti bíl-
stjóranum á reykborðið en tók
sjálfur skrýtinn, fornfálegan stól
á skrúfuðum fjórálmuðum fæti.
I bakaleiðinni um forstofuna
mættu þeir börnunum, telpu og
dreng á að gizka tíu til tólf ára.
Þetta voru snotur börn, telpan með
sterkan svip af föður sínum. Þau
snöggstönzuðu, er þau kornu auga
á föður sinn, sneru svo við inn í
hálfopið eldhúsið, lokuðu á eftir
sér. Efnafræðingurinn leit á bíl-
stjórann. En svipur bílstjórans var
hlutlaus eins og hann hefði ekki
tekið eftir neinu.
— Jæja, hvað á að taka næst?
spurði hann.
— Það er ekkert eftir nema þessi
stóll, sagði efnafræðingurinn og
benti á djúpan stól í stofuhorninu
næst dyrunum. Þetta var gamaldags
stóll, farinn að láta á sjá, ólíkur