Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 50

138
EIMREIÐIN
hinum stoppuðu húsgögnunum,
sem voru nýleg.
Bílstjórinn hafði orð á, að hann
gæti sem bezt tekið hann einn.
ÞA fyrst leit konan upp frá af-
þurrkuninni.
— Þú hefur engan rétt til að taka
neitt af stoppuðu húsgögnunum,
sagði hún kuldalega.
Hann starði á hana nokkur and-
artök. Svo sagði hann:
— Hef ég engan rétt? Hver skyldi
þá hafa rétt! . . . Þessi stóll til-
heyrir ekki húsgögnunum. Ég átti
hann áður . . .
Hann þagnaði.
Hún svaraði engu.
Þá hélt hann ál'rarn biturri
röddu:
— En allt í lagi, ef þú vilt endi-
lega komast yfir hann líka.
Hún sagði jafn kuldalega og
áður:
— Það var búið að ákveða að ég
hefði öll stoppuðu húsgögnin eins
og lögfræðingurinn veit.
— Við skuluni koma, sagði efna-
fræðingurinn við bílstjórann, láttu
hann bara vera.
Frammi í forstofunni bætti liann
við:
— Þetta er gamall stóll, sem get-
ur ekki orðið neinum neins virði
nema mér. Ég átti hann meðan ég
var ungur og ógiftur.
Hann bað bílstjórann að bíða
andartak. Kannske ætlaði hann
að kveðja börnin? Bílstjórinn sett-
ist við stýrið. En biðin reyndist
heill stundarfjórðungur. Þá loksins
kom hann út, settist við hliðina
á Jóhanni og sagði honum, hvert
hann ætti að aka.
Þeir báru flutninginn upP 1
snotra og nýlega tveggja herbergj*1
íbúð á fyrstu hæð, þar sem engi1"1
var heima. En efnafræðingurii"1
hafði lykla að henni, og þeir kon'u
dótinu fyrir í öðru herbergi111"
Dyrnar að liinu stóðu opnar. Þa
var bersýnilega svefnherbergi kon»-
Nei, þetta var ekki mikið eins og
efnafræðingurinn hafði sagt, en þ°
drýgsta viðvikið, senr hann hafð1
i'engið í heila viku, hugsaði Jóhan"
bílstjóri á leiðinni til stöðvarinna'-
Það var komið kvöld, þegar elIia
fræðingurinn hafði lokið við a
koma bókunum sínum fyrir. H°u
um hafði fundizt ágætt að veja
einn meðan hann var að þessu- í’1
þegar hann hafði lokið því ko,u
eitthvert eirðarleysi yfir han11,
Þetta var einmitt sá dagur V1 ^
unnar, senr hún byrjaði ekki a
vinna fyrr en um hádegi en attl
næturvakt og ntundi því ekki kon1'
heim fyrr en undir morgun.
Hann borðaði kvöldverð á vel^
ingastofu í miðbænum. Og s'
rann Jrað allt í einu upp fyrir ho"
um, að Jrað var spilakvöld í kv° ^
síðasta spilakvöldið á vorinu, el1 ^
raunverulega komið sumar, hva
veðráttuna snerti.
íir
Nei, hann gat ekki skoriz1 ^
leik síðasta spilakvöldið, ja^n'^
þótt einn af spilafélögununr v
nú orðinn fyrrverandi mágur ha
Þeir gætu þá máske farið
ímynda sér, að hann skamffl3 ^ ,
sín fyrir að láta sjá sig. Verst a^..
Jretta skipti átti að spila heiffl3
mágnum. Og J)ó, kannske val
r þa°