Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 55

EIMREIÐIN
143
ö„uTSVÍPUr hennar var ekki með
sagg;ldUS við óánægJu> liegar hun
ert * liverju ertu svona skrýtinn,
fy(.U hruhkinn? Ég sem hélt að
að CÍa^inn- ■ • ■ Þá fer ég kannske
^'"yitcla niér, að þú sjáir eftir ...
fr;t ,Vaða vitleysa, greip hann
vlnuk L- ■ i'lil henni, ég er ekkert
str.., lnn- Ég var bara að kveðja
ana erns og ég sagði þér.
" Skál!
SVq ^ch> anzaði hún dauflega.
v'itað Tl1 ilnn vi®: hu getur auð-
kvai i lal(áið áfram að spila eitt
ídvf viku, ef þú vilt.
^ i ln spilum aldrei á sumrin
annske næsta vetur.
Þ°gn.
svara mér einu,
niér ,! hun skynchlega - og segja
a,veg satt?
^ Því ekki það.
sj;íir eidurðu ~ heldurðu, að þú
sem ,noi;ki'u sinni eftir þessu skrefi,
^Þúhefurstigið?
véli’aá Uðvitað ekki, svaraði liann
um i UC' hn við skulum ekki tala
eitth a*,nuna’ við skulum tala um
Jg30 annað.
þvf i ® Vona þú sjáir aldrei eftir
Svo |Jr 1 ilun áfiam í spurnartón.
vÚdir ^£Vttl hun una raddblæ: Þú
þiý seÞetta hka endilega. Það varst
_ A? tnkst ákvörðunina.
Var t; Veg rétt, svaraði hann. Það
hyrjað' Sem t()h ákvörðunina. Ég
að ejs/ einn góðan veðurdag á því
hai^a i<l ^ hei hugsa® mer a®
h°na - * airam- Þess vegna, vin-
Urf, k.1/11’ ættum við aðeins að tala
seni vdð’ sem verður - ekki það,
r’ Vihu meira kaffi?
— Nei þökk, svaraði hún og lyfti
glasi sínu. Skál! Og ég býð jrig
lijartanlega velkominn.
— Skál! þakka þér fyrir elskan
mín. Svo byrjaði hann að lilæja.
— Af liverju ertu að hlæja?
— Af því að þú ert svo fjarska-
lega skrýtin og öðru vísi en áður —
og af því líka að lífið er svo fjarska-
lega skrýtið. Auk þess liggur vel á
mér vegna þess að sólin er komin
UPP-
— Kannske ég fái mér annars
meira kaffi með jressu koníaki.
Heyrðu, ég held Jrað sé bezt, að
ég hætti strax að vinna næturvakt-
ir og vinni bara hálfan daginn eins
og Joú varst að minnast á um dag-
inn.
Hann var aftur farinn að horfa
út um gluggann á sólina og svaraði
áhugalaus:
— Já, allt í lagi, væna mín, eins
og þú vilt.
— Á hvað ertu alltaf að horfa?
- Ég er að horfa á sólina. Er
nokuð dýrðlegra til í veröldinni
en sólin?
— Ja, ég veit ekki — jú, Jrað er
víst rétt hjá þér. En heyrðu, við
ættum að fara að sofa. Við erum
víst bæði orðin þreytt.
— Farðu að hátta, elskan mín.
— En þú?
— Ég kem bráðum. Ég ætla bara
að sitja hérna í fáeinar mínútur
og horfa á sólina.
— Jæja, Jrá það, sagði hún og
stóð á fætur. Ég hélt bara . .. Hún
hætti í miðri setningu og gekk
út úr eldhúsinu.
Þá sneri hann sér við og kallaði
á eftir henni: