Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 78

1G6
EIMREIÐIN
Dag einn, er ég sat með penna-
skal't í hendi og ætlaði að skrifa
henni, flaug mér í hug að hvetja
hana til að skrifa endurminningar
sínar um Gustaf Fröding sér til
hugarhægðar. Ég var treg til þess,
en hugsunin leitaði á mig af þrá-
kelkni, og það var líkt og mér væri
ekki undankomu auðið. Fyrri rök-
semdirnar gegn því að leita hóf-
anna um þetta hjá Idu Backmann
voru enn í fullu gildi, en ef til vill
stóðu þó efni til nýrrar viðleitni í
málinu.
Ég skrifaði eigi að síður bréf í
þessari ætlun, þótt mér fyndist jsað
vera óyndisúrræði, en óumflýjan-
legt afl knúði mig til Jjess. Senni-
lega Jjokaði bréfið engu til leiðar
öðru en blákaldri neitun.
Ég fékk svar aftur um hæl frá
Idu Báckmann, og kvaðst hún
mundu hlýða og taka til óspilltra
málanna svo fljótt sem henni væri
unnt að skrifa bók um skáldið.
Fkki fór á milli mála, að henni
hafði skilizt bréf mitt vera kveðja,
er borizt hafði frá öðrum heimi,
kveðja, sem ltún hafði vonazt eftir.
Við J^etta er ekki miklu að bæta.
Ég vil þó drepa á, að meðan Ida
Báckmann reit bókina, þegar
minningarnar spruttu fram, Joegar
hún sá sig í anda glaða, unga og
ölvaða af ást, en sá Gustaf Fröding
að nýju sjúkan og jtjakaðan af
ð
Jjunglyndi, þá fylltist hún miW1*
vorkunnsemi, svo að fyrsti jarl1’
fjöturinn um hjarta hennar stökk
sundur. Og eftir því sem ritstörf’
um miðaði áfram, bráðnuðu jarl1'
fjötrarnir, hver eftir annan. Og
þegar hún hafði lokið við síðust*1’
háfleygu línurnar um brottvísui1'
ina og skilnaðinn, þá var líka s$'
asti járnfjöturinn stokkinn í rn°^’
og í sál hennar ríkti fyrirgefn'11?
og ástúð í garð Gustafs Fröding^
Hugsazt gæti, að unnt hefði veri
að sjá þetta fyrir. En fyrir m1?’
sem hafði verið miðillinn, voiu
Jressi reikningsskil, sem lauk snratt
og smátt með mildi og sáttfýsl’
furðuleg. Ritun bókarinnar ko11’
mér einungis fyrir sjónir sem 111.
ræði til þess, að Jjau stóriner^1
gætu orðið.
Og ég held enn í dag, að elllS
og vér jarðarbúar óskum, að °sS
sé kleift að senda ástúðarkveöj11
eða bæn um fyrirgefningu til fríin'
liðins manns, sem oss var hlýtt 11 ’
eins kunni hinir framliðnu að l,1‘
r\‘ö
að lúka vanræktum skyldum, ‘
bæta fyrir hörku, að fullvissa ja’
arbúa um sívakandi ástúð sína-
ætla líka, að ef til vill veitist þelf*
auðveldara að gera vart við sl|J
hér í heimi en oss að seilast
Jjeirra yfir dauðans djúp.
Einar Guðmundsson þý
cUÉ