Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 81

EIMREIÐIN
169
leigið ' steinveggjunum alla
inn 'íf^ hanabjálka þegar málar-
iUyn j rammar á klossunum upp
'nn í v-11 ^lkinn stigaganginn og
°fan | InnustC)funa á hæðinni fyrir
ir á hálfrökkrinu grillir í mynd-
°liuvUÍ;num í hálfhring í salnum,
hunidr ■' iJasleUnyndir, teikningar,
1T>átt °g Konuaugu í salnum,
°g s1'8 °g myrk’ orica á rnann eins
O* °g maður veit af þeim
barnunngrrðMr«TtÍr aUgU
naki . , gIeðikonu sem situr
Þján'1 3 bvitu iahi>svo barmafull af
ið igjT nistandi kvöl, að tillit-
Verjj’ U hngann að annarri mann-
yfir v?em Cltt sinn horfði af krossi
°ndan heim.
segir rfð,U ekhi svona á myndirnar,
fnlItreSáSkeggUrinn' Þær eru ekki
entr,,1; !r' hfaður hleypir helzt
Um nngað upp, en liér verð-
É lðekk| únáðaðir.
^arin?”?! au?unum UPP útvegg
hiissins' ugglnn nær uppá þak
öli cl-.. 1 gegnum glerið má sjá
A KSn Vetrarbrautar þetta kvöld.
arinn '<U ertn horfa, segir mál-
°g dregur fram stóla.
^joi-nuhrap.
gullna 111111 ll0rfði andaktugur á
^ttunnj8'^^11113 hjúpí í heimsvíð-
skininu >CSSa stnndina í stjörnu-
hvftnr 1 mÍnntl ásýnd málarans,
Þrjúnah 'f'kut°PPurinn °g rauða
Slt Posti11])311’ á ðsvihinn postula, en
anciartak í^3 lmyncf varir aðeins
SnugMe ' f>Vl að syndarinn sneri sér
augun j ?áskafu|lur að mér og
Ufðu e: * iintmtugum manninum
hilleg;, 1 úreng sem horfir á
hverSu * UtU a tjúrn °g hugsar um
gaman muni vera að sigla
henni: Hvernig heldurðu að sé að
búa með Callas?
Hugsarðu mikið um Callas.
Heilmikið. Ég held hún sé varg-
ur, grimm eins og norn en óskapleg
kona. Ef ég mætti lifa lífinu uppá
nýtt þá mundi ég braska með síld
og halda hjákonu eins og Callas.
Heyrirðu breimið í kettinum?
Uti í náttmyrkrinu kváðu við
römm geðlæti kattanna.
Málarinn hlustaði og liorfði
jtannig á mig, að jrað var greini-
legt að hann ætlaði að fara að segja
frá merkilegri opinberun. Svo kom
jjað: Einu sinni þegar ég var strák-
ur og var einn í húsinu heima að
fá mér kaffi varð mér litið út um
gluggann og sá jiá sjón, sent greip
mig svo sterkt að ég missti bollann
og varð máttlaus í kjálkunum — og
sennilega í hnjáliðunum líka. I
portinu voru tveir kettir að hamast
við að þjóna náttúru sinni og vissu
hvorki í jjennan heim né annan.
Málarinn sló út höndunum og
lengdin sem hann markaði jaðraði
við heilan faðm: Læðan lengdist
um helming í lostanum, svona, og
liögninn hljóp í harðan hnút, högg-
Jjungur eins og fallhamar. Já,
Nonni minn, sagði ég þá við sjálfan
mig. Nú veiztu það, taktu vel eftir
Jiessu, Jtví að sitthvað má læra af
dýrunum. Síðan hef ég alltaf hald-
ið uppá ketti. En ég öfunda bók-
stallega snigilinn því að hann getur
elskað í 30 sólarhringa samfleytt.
Á ég að kveikja?
Blindandi ljós flurosentlampanna
flæddi um salinn og svall eins
og hvítur eldur í hvelfingunni.
Málarinn tók af sér gleraugun og