Eimreiðin - 01.01.1969, Blaðsíða 42

Anna Lísa kom að Uppsal að
vetrarlagi og bað um að lofa sér
að vera. Það var auðséð að eitthvað
miður gott hafði komið fyrir hana
— svo rytjuleg var hún til l'ara, og
skinin og veikluleg. Það var skotið
yfir hana skjólshúsi, og síðan var
hún lengi rúmliggjandi, meðan
hún var að braggast. Þegar hún
kom loks á fætur var nóg fyrir hana
að gera á heimilinu, og hún ílent-
ist á bænum. Konan í Uppsal lét
sér helzt detta í hug, að Anna
Lísa hefði strokið frá einhverjum
umrenningaflokki. Hún var svart-
liærð og hörundsdökk, eins og
flökkufólk er oft, og sín á milli
kölluðu unglingarnir hana Tatara-
Lísu, en þó datt engum í hug að
stríða henni með því. Hún var dug-
leg, vandvirk og vinnusöm, og fólk-
inu geðjaðist vel að henni. Og þeg-
ar húsmóðirin kynntist henni bet-
ur, þótti lienni sem ekkert það
væri í fari hennar, sem benti til
jtess að hún hefði Iifað flökkulífi.
En hún ástundaði það af kost-
gæfni að fara með stúlkuna til
kirkju á hverjum sunnudegi, því
að hún efaðist um að Anna Lísa
væri meira en svo kristin.
Fagurvöxtur Önnu Lísu og svört
tindrandi augu hennar gerðn pilt-
ana í sveitinni ólma, og ])að brást
ekki, ])egar hún fór á dansleik, að
þeir lentu í áflogum út af henni.
Það var þó ekki því að heilsa að
neinn sérstakur dytti í lukkupott-
inn. Hún gaf engum undir fótinn
öðrum fremur, en sérkennilegt bros
hennar og eins og dulráðið hélt
piltunum ávallt í hæfilegri fjar-
BRUÐAR-
GANGA
lægð. En samt gáfu þeir hver
öðrum gætur, og loguðu af afbrýði-
semi, ef einhver varð þeirrar náðar
aðnjótandi að Anna Lísa gaf hon-
um hýrt auga. Og það var rétt sama
hvað þeir slógust og flugust á,
enginn hafði neitt upp úr krafs-
inu.
En þegar það fréttist, að Andrés
hringjari hefði fengið að fylgja
Önnu Lísu heim, snerust allir gegn
honnm, og hann varð að berjast
með hnúum og hnefum gegn þeim
öllum. En hnúar Andrésar voru
líka harðir sem steinn, og sá sem
hafði einu sinni orðið fyrir {teim,
kærði sig ekkert um að verða fyrir
þeim aftur.
„Já, líklega verður hann Andrés
sá lukkulegi,“ sögðu piltarnir, og
sættu sig við örlög sín.
Kotið var ofarlega í skóglend-
inu og blasti við sól; Andrés og
móðir lians bjuggu þar ein, og
höfðu tvær kýr á fóðrum. Hann
hafði tekið við hringjarastarfinu í
kirkjunni að föður sínum látnum
og var alltaf nefndur hringjarinn.