Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 43

SMÁSAGA
Eftir
Alex Amtzen
Hann var lagvirkur og vannst vel
þegar hann gekk til starfa, enda
var hann eftirsóttur til vinnu.
Hann sá Önnu Lísu í fyrsta skipti
heima í Uppsal, og hún hafði þeg-
ar í stað þau úhrif á hann, að hon-
um fannst lífið tómlegt án hennar.
Þegar hann stóð uppi í kirkjunni
og hringdi klukkunum á sunnu-
dögum, fannst honum sem hann
væri að hringja henni til lofs og
dýrðar og engum öðrum. Þá brást
það heldur ekki, að hún leit upp
þangað sem hann stóð, og hún
brosti til hans.
Þau sáust oftar og oftar saman,
og það var talið sjálfsagt að þau
væru heitbundin. Hún kom líka
stundum heim til hans og kynntist
móður hans, sem ekki gat betur
séð en sonur hennar hefði dottið
í lukkupottinn. En hver svo sem
ástæðan var, þá gat Andrés aldrei
verið fullkomlega öruggur um
Önnu Lísu. Augu hennar voru svo
dulráð og bros hennar sömuleiðis.
Það var eins og hún væri alltaf á
verði — einnig gegn honum, og
drægi sig í hlé þegar minnst varði.
En Andrés var ástfanginn og forð-
aðist að hugsa frekar um þetta, en
reyndi að telja sér trú um, að stúlk-
an lians væri bara svona feimin.
Þannig leið sumar og vetur, og
móðir Andrésar fékk ekki séð, að
eftir neinu væri að bíða með brúð-
kaupið. Andrés var orðinn tuttugu
og firnm ára, og Anna Lísa var
tvítug. En þegar gamla konan
minntist á brúðkaup eyddi stúlkan
slíku tali með brosi. — Ekkert ligg-
ur á, sagði hún, og þessu sam-
sinnti Andrés. En hann meinti þó
allt annað. Hann tók til að lagfæra
útihúsin á bænum, síðan fór hann
að smíða innanstokksmuni.
„Henni þykir víst ekki mikið til
gamla skransins koma,“ hugsaði
hann. Og honum þótti, sem Önnu
Lísu væri ekkert of gott og allt
væri væri leggjandi í sölurnar fyrir
hana. Móðir hans sló nýjan vef, og
hún brosti, þegar sonurinn spurði
hana, hvað hún, ætlaðist fyrir með
þessu. Vitanlega var hún að vefa
ný lök og ábreiðu á rúmið hans —
rúmið þeirra. Hún hugsaði ná-
kvæmlega eins og sonurinn, að ein-
ungis það bezta væri nógu gott
handa stúlkunni hans. Og þegar
Anna Lísa kom í heimsókn, sá hún
hvað til stóð, og hún brosti, en
sagði ekkert.
Svo var það á vinnuhjúaskildaga
um vorið, að hún fluttist frá Upp-
sal að Seli, sem var stærsta býlið
í sveitinni. Og engnm kom til hug-
ar annað, en þessi vistaskipti væru
af því, að hún hefði þráð einhverja
tilbreytingu.