Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 44

26
EIMREIÐIN
Óðalsbóndinn í Seli hét Óli.
Hann var rösklega þrítugur, og var
einbirni og einkaeriingi. Allir
vissu að hann yrði stórbóndi, þeg-
ar eldri kynslóðin dragi sig í hlé.
Hann fór á dansskemmtanir, eins
og aðrir ungir menn, en dansaði þó
aldrei. Þess í stað stóð hann
álengdar og horfði á aðra með
feimnislegu brosi. En þegar hann
hafði fengið sér dálítið neðan í
því átti hann það til að láta smá-
bændalýðinn vita hver hann var.
Oftast forðaðist hann þó að lenda
í illdeilum. Hann hafði lengi
rennt hýru auga til Önnu Lísu, og
þegar liann fékk tækifæri til þess
að komast í námunda við hana,
þreyttist hann aldrei á því að
virða hana fyrir sér. Hún brosti.
niðurlút, en gaf þessu ekki að öðru
leyti gaum. En eftir að hún kom að
Seli fór hún sjaldnar á dansleiki en
áður. Fólkið i sveitinni veitti
þessu athygli, og það fór ekki held-
ur fram hjá móður Andrésar, að
eitthvað var öðru vísi en það átti
að vera.
„Hún sést sjaldan núna, stúlkan
þín,“ sagði hún kvöld eitt við
Andrés.
Andrés anzaði ekki. Hann sat
þögull og telgdi spýtu, en hann
hugsaði þó líkt og móðir hans. Síðan
Anna fór að Seli, hafði hún sjaldan
geíið sér tóm til þess að hitta hann.
Og sumir stríddu honurn á því að
segja, að hann gætti hennar ekki
sem skyldi. En svo var það kvöld
eitt, að hann tók sig til og labbaði
niður í sveit og hugðist tala við
Önnu Lísu. Það var óþolandi að
lifa í þessari óvissu. Hann gekk
spölkorn eftir veginum lieim að
Seli, en settist á leiðinni og hallaði
sér upp að trjástofni, og hann var
viss um það, að einhver mundi
sjá til hans heiman að frá bænum.
Og sú varð líka raunin á.
„Andrés situr úti við veg,“ sagði
Óli í Seli, þegar hann kom inn til
sín frá húsunum.
„Og bauðstu honum ekki að
koma inn?“ spurði Anna.
„Farð þú heldur og talaðu við
hann.“
Hún brosti daidlega, og tók af
sér svuntuna. — Nei, hugaði hún.
Ekki hefur liann Óli hugrekki til
Jress að tala við hann sjálfur, og
svo verð ég að hafa kjark fyrir okk-
ur bæði.
Andrés sá, hvar hún kom, og
hann dró húfuskyggnið niður á
ennið, ekki laus við kvíða út af því,
sem Jjeim mundi fara á milli. Hún
settist skammt frá honum.
„Hvernig fer Jretta :neð okkur?"
spurði hann og handlék puntstrá.
Hann talaði slitrótt. „Þú sérð
kannski eftir Jjví, . . . að . . . við
. . . að þú hefur lofað mér . . .“
„Andrés!" — Hún lagði höndina
á handlegg lians. „. . . . En hvað
um jjig, Andrés?“
„Mig . . . um mig? endurtók
hann og leit upp, og skildi ekki
gjörla, hvað hún átti við.
„Þegar ég sagði skilið við fjöl-
skyldu mína, Andrés, þá var Jjað
vegna Jress, að ég Jroldi ekki fátækt-
ina lengur — allt það, sem henni
fylgir.“
Hann leit á hana.