Eimreiðin - 01.01.1969, Blaðsíða 46

28
EIMREWIN
daga, ákvað hún að fara í banka
og veðsetja jarðarskikan fyrir láni
handa Andrési. En hún sagði syn-
inum ekkert frá þessu tiltæki sínu,
fyrr en allt var klappað og klárt.
Þá lagði hún peningana á borðið.
Nú gat hann farið hvert sem hon-
um þóknaðist. Hringjarastarfinu
hafði hann þegar sagt lausu, en
þannig vildi til, að síðasti sunnu-
dagurinn, sem hann skyldi gegna
starfinu, var einmitt brúðkaups-
dagur Önnu Lísu og Óla í Seli. En
hann ætlaði sér ekki að gegna
hringjarastarfinu þennan dag.
En móðir hans sagði: „Þú verður
að fara til kirkjunnar. Ég vil ekki
að það verði sagt um þig, Andrés,
að þú hopir af hólmi og gegnir
ekki skyldu þinni."
,,Ég get það ekki, mamma. ..“
„Sonur minn getur allt,“ sagði
gamla konan og laut að honurn,
og grá augu hennar voru næstum
hörkuleg. „Veiztu hvers vegna fað-
ir þinn var með bæklaðan fót,
Andrés? Hann stundaði viðarhögg
einsantall uppi í Vígáskolli haustið,
sem þú varst ársgamall. Þá gerðist
það, að tré féll á fótinn á honum.
Hann var þarna aleinn og þrjár
mílur til byggða. Hann féll fyrst
í öngvit, og raknaði ekki við fyrr
en seint og síðar meir. En hann
lét ekki hugfallast, heldur sagaði
hann trjábolinn sundur þar sem
hann lá yfir fótinn á honum. í
hálft annað dægur var hann að
saga, síðan bjó hann sér til staf-
prik, og á því skreiddist hann til
byggða. Hann vissi, að ég var ein-
sömul heima með þig ársgamalt
barnið. — Maður getur ávallt það
sem maður vill, hafi maður nógu
sterkan vilja.“
Hún tók nú að ganga frá far-
angri Andrésar, því að henni var
það ljóst, að hann varð að komast
sem fyrst á brott úr byggðinni, til
þess að losna frá umtali fólksins.
En hún vildi ekki að hægt væri að
segja niðrandi orð um son sinn
eftir að hann væri farinn, og að
hann hefði ekki staðið í stöðu sinni.
Og Andrés hringjari gekk heim
á kirkjustaðinn einn sólbjartan
sunnudag til þess að hringja klukk-
unum í síðasta sinn. Honum var
hugsað til skapfestu og styrks móð-
ur sinnar. Og þó að hann færi
brott úr byggðinni, skyldi ekki
líða á löngu unz hann gæti boðið
henni að dveljast hjá sér. Honum
var sama um kotið, bankinn mátti
hirða það. Nú ætlaði hann að
hringja kirkjuklukkunum fyrir
Önnu Lisu, þó að hann vissi að í
eyrum sínum myndi ómur þeirra
láta eins og líkhringing yfir sjálf-
um honum. En móðir hans hafði
á réttu að standa; fólkið í sveitinni
skyldi ekki geta sagt, að hann hefði
brugðist.
Kirkjan troðfylltist. Fólk kom
langt að til þess að vera viðstatt
brúðkaup tatarastúlkunnar og stór-
bóndans — og sitt af hverju skraf-
aði það sín á milli. — Skyldi ekki
hafa verið nóg af konuefnum í
sveitinni fyrir Óla í Seli. Þurfti
hann endilega að finna sér flökku-
kind, og leiða hana til sætis á
óðalinu? Ojæja, bezt var að bíða
við og sjá, hvernig allt færi.