Eimreiðin - 01.01.1969, Blaðsíða 47

brúðarganga
29
Allir, sem í kirkjuna voru komn-
ii', sátu kyrrir og grafalvarlegir.
Uppi i turninum stóð hringjarinn
og fylgdist með jreirn sem komu
heim eítir veginum. Þegar brúðar-
fylgdin kænii akandi, átti hann að
hringja — og svo áfram allan tím-
an, Jrar til staðnæmst væri við
kirkjudyrnar. Hann stóð með ann-
an fótin uppi á gluggapalli turns-
ins. Ennjrá var brúðarfylgdin ekki
komin nógu nærri til Jress að tíma-
bært væri að hefja hringinguna.
Alengdar niðri á veginum sá hann
gantla, svartklædda konu koma
gangandi, og Jtekkti Jrar móður
sína. Hún hafði lagt yíir herðarnar
svarta hyrnu með rauðum bekk og
kögri, en undir hvíta svuntuna,
sem sólin skein á, hafði hún stung-
ið sálmabókinni sinni. Hann sá að
hún vék út á vegarbrúnina, Jjegar
brúðarvagninn ók framhjá, og í
söntu mund byrjaði hann að
hringja. Hljómur klukknanna óm-
aði langt út í lognkyrran haustdag-
inn. Á heysátum og síðhirtum korn-
stökkum sátu nokkrar krákur og
hlustuðu; Jtær blökuðu vængjum,
valhoppuðu til og frá, en héldu
kyrru fyrir. Hæg golan lék um
hána á túnunum. Og nú hljómuðu
kirkjuklukkurnar til heiðurs tat-
arastúlkunni, sem átti að verða
stórbóndakona.
Hún var fagurlega búin og bar
stg vel, Jjar sem hún gekk eftir mal-
arstígnum við hlið Óla i Seli, og
blóðrjótt andlit hans ljómaði í sól-
skininu. Andrés hallaði sér út í
gluggann til þess að sjá betur til
þeirra. Já, Óli gat verið hamingju-
samur; hann hafði fengið þessa
stúlku vegna auðlegðar sinnar.
Andrés fannst hann aldrei um-
komulausari en nú — og Ameríka
var óralangt í burtu. Þarna fyrir
neðan gekk stúlkan hans og átti í
dag að verða eiginkona annars
manns. Hann steig upp í glugga-
karminn til Jjess að reyna að sjá
framan í andlit hennar um leið og
hún gekk inn í kirkjuna. Hafði
hún ekki alltaf verið vön því að líta
Jtangað upp til hans, Jtegar hún
kom til kirkjunnar? Nú gekk Anna
Lísa þráðbein, og um andlit henn-
ar lék jtetta dulráða bros, og ein-
mitt um leið og hún var þarna
beint niður undan honum leit hún
upp í turninn . . .
Þetta gerðist svo óvænt og snöggt,
að enginn gat íyllilega gert sér
grein fyrir Jtví síðar, hvernig Jrað
hafði orsakast. En einmitt um leið
og hjónaefnin voru að stíga upp á
dyrahelluna, heyrðist niðurbælt óp
— og í sama vetfangi skall hringj-
arinn niður á helluna við fætur
þeirra. Brúðguminn hrópaði upp-
ylir sig, en brúðurin var Jrögul.
Hún starði stjörf á hreyfingarlaus-
an líkamann, sem lá fyrir framan
hana. Fólkið þusti út úr kirkjunni,
og nokkrir menn tóku Andrés upp
og báru liann út í vagn.
„Þetta kemur okkur í koll,“
tautaði Óli í Seli.
„Nei, nei,“ hvíslaði hún lágt.
Annað sagði hún ekki, en varir
hennar voru hvítar. Hún halði lit-
ið í augu gömlu konunnar unt leið
og þau óku framhjá henni. Það
höfðu verið augu full sorgar, en án