Eimreiðin - 01.01.1969, Síða 55

LISTAMENN, GUfíSTRÚ OG GAMAI.T FÓI.K
37
Unga fólkið fer ekkert dult
með, að það sé óánægt með
stjórnmálaflokkana, alla upp til
hópa. Ef til vill stafar þessi
óánægja meðfram af því, að hin-
um ungu finnst, að flokkarnir
gefi þeim ekki nóg olnbogarými
til athafna innan vébanda sinna.
—- En flokkarnir bregðast mjög
skynsamlega við þessari óánægju.
Þeir klappa hinum ungu á koll-
inn og hæla þeirn fyrir áhuga og
pólitískan þroska.
Vilji einhver flokkur sanna
ágæti sitt framrni fyrir kjósend-
um, er veigamesta röksemdin
venjulega sú, að unga fólkið
fylki sér um flokkinn, unga fólk-
ið treysti flokknum bezt til að
leysa sín vandkvæði. Engum
óvitlausum flokksforingja myndi
detta í hug að nota gamalt fólk
á slíkan hátt, til þess að snúa
hverfisteini flokks síns.
Þótt eitthvað kunni að ganga
úrskeiðis um rekstur þjóðarbús-
ins, verður öldruðum mönnum
og elliærum naumast um kennt.
Þegar maður í opinberri þjón-
ustu verður sjötugur, verður
hann að taka saman pönkur sín-
ar og axla sín skinn, hvað sem
tautar og raular. Þrjózkist þing-
maður við að hverfa af þingi um
það leyti, er hann fyllir hinn sjö-
unda tug, er það mjög illa séð af
flokksmönnum hans — því að
tíu óþolinmóð þingmannsefni
standa málþola og bíða eftir
hverju sæti, sem von er um að
losni.
Sjötugsafmælið er í rauninni
mjög merkilegur áfangi í lífi
manna og þó einkum þeirra, er
hafa verið taldir það, sem kallað
er málsmetandi menn. — Þá er
skrifað um þá í blöðin og þeim
þökkuð vel unnin störf. Æfiferill
þeirra er rakinn í útvarpsfrétt-
um og ef til vill er þeim haldið
samsæti með mikilli viðhöfn.
Þetta er í rauninn lokaæfing að
sjálfri jarðarförinni og í aðal-
atriðum eins að öðru leyti en
því, að líkið, það er að segja
sjötugi maðurinn, er með í leikn-
um og leikur aðalhlutverkið.
Eftir sjötugsafmælið fer maður-
inn að deyja — ekki allt í einu,
heldur smátt og smátt. Hann
gleymist, jafnvel þótt hann hafi
verið þjóðkunnur og nafn hans á
hvers manns vörum á meðan
hann var og hét. — Það kemur
stundum fyrir, að þegar við heyr-
nm það í útvarpsfréttum, að
þessi eða hinn hafi átt áttræðis-
eða níræðisafmæli, verði okkur
hverft við, því okkur minnir að
hann hafi í raun og veru dáið
fyrir mörgum árum.
Gömlu mennirnir taka þessu
yfirleitt mjög vel. Þeir vita, að
allir dagar eiga kvöld og að
þeirra tími er liðinn. Það telzt til
undantekninga séu menn með
einhvern uppsteyt á grafarbakk-
anum, eins og til dæmis Bernard