Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 56

38
EIMREISIN
gamli Russell með sinn mann-
réttindadómstól, sællar minning-
ar, og flokkast sennilega til meiri-
háttar geðtrnflana af þeim, sem
litu fyrirtækið óhýru auga.
En íslenzka þjóðin vill búa
vel að gamla fólkinu, svo segja
þeir okkur að minnsta kosti, sem
eru svo stórir í sniðum, að þeir
geta mælt fyrir munn þjóðar-
innar, þegar mikið tiggur við.
I>að er mikið gert fyrir gamla
fólkið, er okkur sagt. Því er kom-
ið fyrir á elliheimilum, eigi það
ekki annarra kosta völ. Lífeyrir
þess er hækkaður dálítið, þegar
gengi peninganna fellur. Margt
af því hefir átt þess kost að
tryggja sér eftirlaun í hinum
ýmsu lífeyrissjóðum og einhvers
staðar lengst inni í bláma fjar-
lægðarinnar djarfar fyrir lífeyris-
sjóði fyrir nlla landsmenn. Einn
af starfsmönnum höfuðstaðarins
hefir fengið embættistitilinn —
ellimálastjóri — og hver veit
nema að innan tíðar fáurn við
rérstakan ellimálaráðherra og
ellimálaráðuneyti.
En þrátt fyrir allt það, sem nú
er talið og ýmislegt það, sem
ótalið er, hefi eg aldrei orðið
þess var, að leitað hafi verið álits
og umsagnar hinna öldruðu um
það, hvort þeir hafi nokkuð til
þessara mála að leggja. — Þeir
eru að jressu leyti í sarna báti og
fávitar, geðsjúklingar og aðrir
slíkir, er ekki kunna fótum sín-
um forráð.
Gamalt fólk hefir ekki myndað
nein hagsmunasamtök til fram-
dráttar málum sínum. — Það
hefir ekki farið í kröfugöngur né
efnt til útifunda með ræðuhöld-
um og hornablæstri til þess að
vekja á sér athygli og leggja
áherzlu á þau áhugamál, sem það
ber fyrir brjósti.
Það hefir heldur aldrei gert
neinn uppsteyt þótt aurar þeir,
sem það kann að hafa sparað sant-
an til ellinnar séu af því reittir
smátt og srnátt :með margendur-
teknum gengisfeflingum.
Okkur er sagt, að faðirinn á
himnum viti jafnan hvers vér
þörfnumst, áður en vér biðjum.
\rið skulum vona að mennirn-
ir, sem hugsa fyrir þjóðina, slagi
nokkuð upp í himnaföðurinn og
viti því jafnan, hvers gamla fólk-
ið þarfnast, áður en það biður.
Þeir, sem misst hafa eitthvað
af starfsorku sinni, annað hvort
fyrir elli eða örorku, þeim er sú
orka sem þeim hefir verið eftir
skilin, hið dýrmætasta, sem þeir
eiga.
Líf án starfs — er ekkert líf.
Einu sinni átti blaðamaður tal
við bónda, sem var eitthvað kom-
inn á níræðisaldurinn. Blaða-
maðurinn spurði: — Hvenær ætl-
ar þú nú að fara að hafa það
gott? — Það get ég aldrei, svaraði