Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 57

LISTAMENN, GUÐSTRÚ OG GAMALT FÓI.K
39
sá gamli, þá væri ég búinn að
vera.
Mig grunar, að það sem gamalt
fólk í þessu landi skortir mest, sé
vinna við þess hæfi, ekki einung-
is til þess að drýgja sínar litlu
tekjur, heldur einnig og öllu
fremur til þess, að það fái haldið
lífsgleði sinni og sálarþreki
óskertu eins lengi og unnt er.
Það eru fleiri en garnla fólkið,
sem myndu hafa gott af því, að
taka sér verk í hönd.
Þeir sögðu í gamla daga, að
bókvitið yrði ekki í askana látið.
— Nú er okkur liins vegar sagt,
að bókvitið fari beint í askana —
og er því, sem oft vill verða —
skammt öfganna á milli. Hins
vegar myndi ekki fjærri lagi, að
nú sé bókvitið notað — eins og
nokkurs konar sleifar, til þess að
skammta með í askana fólksins.
Þessar sleifar eru nefndar hag-
stjórnartæki og þykja ákaflega
fín áhöld og alveg ómissandi á
þjóðarbúinu. — Stjórnendur þess-
ara tækja hafa því raunverulega
tekið við hlutverki hinna gömlu
húsbænda með trésleifarnar.
Stjórnendur hagstjórnartækj-
anna — við nefnum að sjálfsögðu
engin nöfn né embættistitla, og
enginn þarf að taka þetta til sín
fremur en honum gott þykir —
hefðu gott af því, að stíga niður
úr skrifstofum sínum, — ganga
út meðal fólksins sem þeir
skammta, og taka þátt í hinum
margvíslegu störfum þess til sjáv-
ar og sveita og deila kjörum með
því í hvívetna.
Þeir hefðu gott af því, að ganga
í vinnufötum, dálítið óhreinum
og slitnum, — og fá sigg og svo-
litlar blöðrur í silkimjúka, vel
snyrta lófa sína.
Að fenginni slíkri reynslu
færu þeir til skömmtunarstarfa
sinna á ný, sem endurfæddir
menn og þeim myndi finnast
sem þeir hefðu dýft sér niður í
andlegt þrifabað.
Þeir myndu meðal annars hafa
lært það, — að bókvitið — eitt út
af fyrir sig, er ekki einhlýtt sem
hagstjórnartæki.
Þeir myndu komast að raun
um, að brjóstvitið þarf að fylgja
með.
í marz 1969.