Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 79

SVIPAST VM Á SKAGA
61
búa ung hjón, sem bæði eru listamenn og settust þau þarna að
fyrir fáum árum. í fyrstu munu þau hafa lapið dauðann úr skel,
en nú er hagur þeirra að vænkast og virðast þau hafa numið sér
gott land hérna á rimanum milli Limafjarðar og Norðursjávar.
Ekki dugar að leggja árar í bát, þó að rigni. Ég hafði alltaf
hugsað mér, að fyrsta daginn, sem við dveldum í Lyngbæ, gerðum
við ferð okkar norður á Skaga. Ég hafði mikið lteyrt og lesið um
Skaga, nyrzta odda Jótlands, og úr því að við vorum setzt um kyrrt
hér norðan við Limafjörðinn, þótti mér einsætt að skoða Skagann.
Hin voru alveg ásátt með þetta. En útlitið er ekki gott. Það flóð-
rignir. Samt leggjum við af stað undir hádegi og beinum för okkar
til Álaborgar, þvert yfir skagann um 65 km leið. En þó tekur
fyrst steininn úr, þegar þangað kernur. Þar er úrhellir. Ég fer á
hádegisverðarfund í einum ágætum félagsskap, en hin skoða á
meðan helztu vöruhúsin í miðborginni, Jrar sem hægt er að vera
inni og fá sér matarbita. Mér er tekið vel á fundinum; þarna í
Álaborg hitti ég einhverja almennilegustu náunga rneðan á
þriggja mánaða dvöl minni í Danmörku stendur. Eftir fundinn
vilja þeir endilega gera eitthvað fyrir mig. En ég þarf einskis með.
Presturinn í hópnum gengur nrest fram í að bjóða mér einhvers
konar fyrirgreiðslu. Ég segi eins og satt er, að ég þurfi einskis með
nema þá helzt gott veður. Eiginlega hafi ég verið á leið norður á
Skaga, en ekkert vit sé í því í þessu veðri. Bíðum við, segir hann
og víkur sér frá. Að vörmu spori kemur hann aftur og segir:
Það er að birta til norður á Skaga, sólin veður í skýjum og hætt er
að rigna. Ég þakka honum fyrir og kveð hann innvirðulega.
Ég segi konunni og piltunum frá þessu fyrirheiti hins góða
klerks, en þau eru vantrúuð. Regnið hvolfist bókstaflega úr loft-
inu, og útlitið er ekki árennilegt til norðurs að sjá. Hins vegar
finnst okkur ekki ótrúlegt, að presturinn hafi góð sambönd, og
auk þess eru um 100 krn norður á Skaga. Veður gæti skipazt á
ýmsa vegu á þeirri leið. Við látum því slag standa, og ökum sem
snöfurlegast yfir brúna á Limafirði, sem þarna er örmjór. Álaborg
er sunnan við brúna, en að norðanverðu við hana er minni bær,
Norðursund, sem er sérstakt sveitarfélag, og standa nú yfir um-
ræður um að sameina bæina, Jrótt seint gangi. Sameining ýmissa
sveitarfélaga er víða mál málanna í Danmörku um þessar mundir,
en það vill vefjast fyrir samningsaðilum og dragast á langinn. Hér
í Álaborg og Norðursundi sýnist mér, ókunnum gestinum, að að-