Alþýðublaðið - 13.06.1923, Blaðsíða 2

s
ÁLblf&UBLÁÖll^
Kraffaverk,
sem fjöldimi getar gert.
í >Víst« nýlega var sýnd nógu
skýrleg mynd af »frjálsri sam-
keppnix, eins og hún þróast
hjá bifreiðarstjórum, en ekki
verður séð, að þar sé um neitt
sérstaklegt að ræða, því að állir
vita, að í »frjálsri samkeppnix eru
menn féflettir »eftir nótum«,
hvenær sem við verður komið,
cg ekki verður heldur séð, hvers
veslings bifreiðastjórarnir eiga
að gjalda að vera ritnir út úr
samhengi við aðra samkeppis-
menn, því að ekki verða þeir
síður en aðrir að bjarga sér
eins og bezt gengur. En hitt
hefði mátt benda á, að eina
ráðið til þess að koma í veg
fyrir féflettingu við bifreiðaflutn-
ing sem annars staðar er, að
bæjar- eða ríkisfélag starfræki
ferðirnar. Almenniugur væritrygg-
ur fyrir fjárráni, og bifreiðastjór-
arnir hefðu ekki verri, heldur
betri atvinnu og oftast með heið-
arlegri hætti.
En slík samkeppnisbrögð, sem
lýst var í »Vísi«, tíðkast engu
síður f almennri verzlun og verða
þær útdráttarsamari fyrir almenn-
ing en bifreiðaflutningsgjaldið.
Kanpmenn hafa afsökun í sam-
keppnis-erfikenningunni og trú
fólksins á þá vitleysu, en al-
menningur í sljóskygni sinni gegn
um moldviðrið, sem þyrlað er
upp af postulum vitleysunnar,
riturum au^valdsblaðanna
Undir þessu meini þjást menn,
og flestum finst sem kraftaverk,
ef úr tækist að bæta.
í>ó er það gerlegt. Það er, ef
það er kraftaverk, þá kraftaverk,
sem fjöldinn getur gert, efhann
rfs úr bosinu.
Tvær eru leiðirnar. Sú betri
er erfiðari um sinn, að koma að
minsta kosti allri náuðsynjaverzl-
un í hendur ríkisins. Eu hin er
fær undir eins, sú, að kaupend-
urnir taki verzlunina sjálfir í
sínar hendur.
t>að er gleðilegt, að svo er
að sjáj sem augu manna séu að
opnast fyrir þessu. Menn eru
farnir að sjá, einnig hér í
R^ykjavík, þar sem mest er
moidrykið, að með því að sam-
Al|)p»brauðgerðin
framleiöir að allra dómi
beztu brauðin í öæmiirs.
Notar að eins bezta mjöl og hveiti frá þektum eiiendum
mylnum og aðrar vörur frá helztu firmum í Ameríku,
Englandi, Danmörku og Hollandi. Alt efni til brauð- og köku-
geiðar, smátt og stórt, eru beztu vörutegundirnar, sem á
heimsmarkaðinum fást.
eina viðskiftin sem mest á einn
stað nýtist bezt starf og annað,
sem fyrir þeim er haít, og þeir
hegða sér eftir því.
Verzlun við Kaupfélagið hér
eykst dagvöxtum.
Sjándur.
Rittregn.
Alþýðufyrirlestrar V. Vatlis-
lækningar eftir Þórð Sveinsson
geðveikralækni.1) — Bókaverzlun
Guðm. Garaalíelssonar.
Sumir læknar verða að heyja
látlausa baráttu árum saman við
sjúkdóma þá, er taldir eru lítt
læknandi, Það er vanþakklátt
verk og þreytandi. Reynir oft
mjög á þrautseigju og bjartsýni
slíkra bardagamanna, áð þeir
fyllist ekki örvæntingu um árang-
ur, þegar fátt eitt verður til að
gefa vonir. Þeir menn, er hafa
haft náin kynni af slíku stríði,
ættu að minsta kosti ad vara
færir um að meta hverja tilrauu,
er læknár gera, til að hnekkjá
kúgnn sjúkdóma, er flestir verða
að telja gleði- og gæfu-þjófa.
Margír slíkir menn verða gagn-
teknir innilegri gleði í hvert
skifti, er þeir vita, að læknirinn
tekur til að nota »nýtt lyf« eða
»nýja aðferð«. Og hugheilar
árnaðaróskir fylgja tilraunum
1) Lesendur minnist þess, að út-
komu rits þessa má flestu fremur
þakka þvi, að >Alþýðublaðið« kom
hreyfingu á umræður um geðveikra-
lækningar á Kleppi með því að taka
grein um það mál í votur.
Ri t 8 t j .
læknisins, hvert sem lyfið er
eða aðferðin.
Sá, er þetta ritar, hefir horft
á slíká baráttu í heifan aldar-
fjórðung að heita má. Hann hefir
séð, hvernig óvinurinn hefir orð-
ið að hopa fet fyrir fet undan
viðleitni læknisins. Viðleitni hans
hefir orðið meira virði en flestir
gera sér í hugarlund, þótt hún
hafi ekki orðið tii þess að
stökkva sjúkdóminum alveg á
flótta. Fyrirheit um sigur gegn
sjúkdómum er fólgið í viðleitni
lækna. —
Þórður læknir Sveinsson hefir
hlotið það æfistarf að berjast
gegn þeim sjúkdómi, er oít og
tíðum reynist ólæknandi. Fyrir
því er og gleðilegt að sjá, að
hann er einn þeirra samherja
sinna, er hefir ekki brostið kjark
til að berjast, — að reyna eitt,
ef annað dugar ekki, í stað þess
að lúta óvini sínutn í þrjózku-
blandinni undirgefni. En það
verður hver sá læknir að gera,
er á einskis annars úrkosta en
að sætta sig við ótakmörkuð
yfirráð þess sjúkdóms, er hann á
í höggi við.
Erirdi þetta flutti Þórðuf
iæknir Sveinsson síðast liðinn
vetur. Sagt var, að færri hefðu
heyrt þáð en vildu sökum þess,
að lækningar hans hafa vakið
mikið umtal, þar sem sumir eru
með þeim, eu aðiir á móti eins
og gengur, þegar um nýung er
að ræða. Var því gott, að er-
indið kom á prent.
Eriudi þetta er vel og skipu-
lega samið, sem vænta mátti.
Segist höf. háfa stundað þessar
lækningar síðan 1910, og hafi
þær gefist betur og borið fljótar
árangur gegn sumum tegundum
geðveiki ea aðrar lækningarað-
ferðir, er haun hefn reyut. Fyrir