Ægir - 01.07.1907, Blaðsíða 6
2
Æ G I R.
fiskimanna af völdum »Golden Sunrise« höfum
viö haft tal af skipstjóranum viö komu hans
hingað og segist hann ekkert vita um pennan
skaöa, Hann skýrir oss ennfremur frá, aö ís-
lenzkir íiskimenn hali engin ljósdull viö veiö-
arfæri sín um nætur, þó þau sé látin liggja,
sem geri það aö verkum aö ómögulegt er aö
varast þau. Við munum þessvegna ekki taka
oss neina ábyrgö á hendur þessu viðvíkjandi.
Yflrforinginn hefir afhent hlutaðeigandi
manni fyrnefnda upphæð.
Það er eðlilegl, að skipstjórinn beri
fyrir sig, að ómögulegt sé, að sjá dufl
eða önnur veiðarfæramerki á næturtíma,
og er það áríðandi, að menn aðgreini
vel veiðarfæri sín, svo að hotnvörpungar
að minsta kosti geti ekki borið það fyrir,
að þeir hafi ekki séð þau. Og eru Ijós-
ker á nóttunni nauðsynleg í þessu tilliti.
Löggæzla á sjónum.
Eigi ósjaldan hefir oss borist til eyrna;
að fiskimenn yfir liöfuð virða ekki eins
vel lielgi eignarréttarins á sjónum eins og
vera her. Mönnum er gjarnt á að skoða
sjóinn sem ahnennings eign, og þar sé
að eins ein lög sem gildi, sem sé réttur
liins sterka. Dæmi eru til að menn hafa
skemt og skorið veiðarfæri hvor fyrir
öðrum og bakað þannig tjón sem hefir
miklu numið, og sá sem heíir orðið fyrir
skaðanum hefir orðið að þola hann
bótalaust.
Ef um lítil fiskimið er að ræða, þar
sem margir íiska á, er eðlilegt að verði
»þröng á þingi«; en það getur alls ekki
gefið ástæðu til að menn beiti gjörræði
eða sýni yfirgang í þvi að skemma eða
ónýta veiðarfæri annara. óviljandi getur
það oft að horið, að veiðarfæri lendi
saman og geta verið margar orsakir til
þess, en þá her altaf að liafa það hug-
fast að greiða þau vandræði, sem af því
hljótast á þann hátt, að sem minst tjón
af hljótist fyrir hlutaðeigendur.
A þilskipum sem fiska með handfær-
um getur slíkt aldrei komið til greina,
þar á móti eru skip sem stunda veiðar
með reknetum og skip, og bátar, sem
fiska með lóðum oft og einalt undirorpn-
ir áhættu með að lenda saman, sem get-
ur orsakað skemdir.
Eins og sjá má á eftirfarandi kaíla,
sem hirtur er úr ársskýrslum }’íir Lófóts-
veiðina 1906 eru þar kvartanir í líka átt,
kaflinn er á þessa leið:
»Reglusemi á sjónum er ekki hægt að
telja g'óða. Einn gæzlumannanna segir
hreint og beint, að hún fari versnandi
ár frá ári. Þess ber að geta, að þau
lóðaskurðarmál, þar sem liægt er að fá
þær sannanir, að refsing verði mögulegt
að heita, eru auðvitað mjögfá. Flestum
þessara afbrota er alls ekki sagt frá, því
að engin vitni eru við nema sá seki sjálf-
ur. I ár kvarta menn mest undan þeim,
er fiska á þiijubátum og gufuskipum.
Þetla er ekki hægt að laga, nema fiski-
mennir sjálíir betri sig, og taki tillit til
eignarréttar annara, en baki ekki félög-
um sínum tjón og eignamissi, þegar
sneiða má hjá slíku«.
Yér eigum lög sem á að haga sér eftir,
frá 2. marz 1903, og með því að þau eru
ef til vill ekki eins kunn almenningi eins
og vera skyldi, þá leyfum vér oss að
taka þátt úr þeim um löggæzlu við
fiskiveiðar.
Löggæzla við fiskiveiðar.
12. gr. Eigi má neitt fiskiskip frá sól-
setri lil sólaruppkomu varpa akkerum á
sviðum, þar er reknetafiskarar hafa sett
veiðafæði sín.
Þó á bann þetla eigi við, er slcip heful*
orðið fyrir tjóni eða er í annari nauð statt
og fyrir því leggst fyrir akkeri.