Ægir - 01.04.1908, Síða 1

Æ
MÁNAÐARRIT UM
GIR.
FISKIVEIÐAR OG FARMENSIvU.
Reykjavík. Ápríl — Mai 1908. Ill.-I2.bla
3. árg.
Lífsábyrgð
fyrir
fiskimenn á opnum skipum.
Þegar maður les dagblöðin, erhörmu-
leg't að heyra hversu sjórinn heggur stórt
skarð víða í okkar litla sjómanna hóp
árlega; en um slíkt tjáir ekkert að tala,
hættan er alstaðar, og slysin geta af svo
mörgum orsökum komið, þótt þau séu
tíðust hjá okkur aí þessu. En þótt sárt
sé að missa unga menn á bezta aldurs-
skeiði i fullum þroska lifsins, þá er þó
annað, sem er enn sárara, það er að renna
huga sínum heim að heimili þessara
manna margra hverra eflir að þeir eru
hurtkallaðir, þegar eina heimilisstoðin, sem
var, er fallin og eftir er máske víða ekkja
með þungum söknuði og mörgum börn-
um á mismunandi aldri, og þar á ofan
heimilisástæður þannig, að ekki er til björg
nema til næsta máls. Er hér ekki áhyggju-
efni, sem við meigum ekki lengur láta ó-
hugsað? Það er ekki þannig, að við ís-
lendingar finnum ekki allir vel til þessa
og séum fúsir að rétta hjálparhönd við
slík tækifæri. En það er ekki nóg. Fyrst
kemur það mjög' misjafnlega niður á marg-
an og, sem eðlilegt er, oft ekki af rífleg-
um skamti eða á yiðverandi hátt, og svo
hitt, að hjálpsemin jafn fögur og nauðsyn-
leg sem hún er, er ekki þar eftir eins holl
fyrir þjóðlífið. Því styrkur til eftirlifandi
drukknaðra á ekki að þurfa að vera veitt-
ur aí náð, eða sem þurfamönnum held-
ur sem frjálsum mönnum, sem gengið
geta að fjársjóði þeim sem eign, sem hinn
látni hefir eflirfátið og unnið fyrir. Hvort
heldur starfið hefir verið langt eða stutt
þá hefir hann látið lífið undir slikum at-
vikum, meðan hann var að vinná fyrir
fjölskyldu sína og fósturjörðina.
En slíkt kemst ekki á fyr en hverjum
manni er stundar atvirinu við fiskiveiðar
er gert að skyldu að tryggja líf sitt í einu
alsherjar lífsábyrgðarfjelagi, sem liáð væri
eftirliti stjórnarinnar, og nyti styrks af
opinberu fé þar til því safnast svo pen-
ingar, sem ekki, þrátt fyrir hin mörgu slys
tekur svo langan tíma, að það sjálft getur
annast öll útgjöld er því ber- að borga.
Eg' get hugsað mér að einhver
myndi el' lil vill segja, að landssjóður
hefði eins og nú stæði nóg önnur gjöld
þó slíkt ekki liættist á næsta ár, og sú
hugsun er að flestu leyti rétt. Og' skal ég
svara henni með þessari spurningu: Hefir
stjórnin eða þingið nokkurt það málefni
á dagskrá, sem byggt er á meiri sanngirni
og' mannúð og um leið miðar til að bæta
hag manna en þetta? Eða er ekki sjálf-
stæðið jafnt í peningalegu tilliti sem í
hugsunarhætti, fyrsta skilyrði fyrir vel-
gengni þjóðarinnar? Það væri fróðlegt að
lieyra nafn þess þingmanns, sem nýlega
væri búinn að gefa atkvæði sitt með að
borga 200000 kr. eða hvað það lcann nú
að vera, til veizluhalda og' gleðisamkvæma
siðastliðið ár, en neitaði að leggja eða
máski að lána 5—10 þúsund krónur í
eitt skifti fyrir öll til slíks fyrirtækis!
Það er ekki meining min, að níðast