Ægir - 01.06.1908, Blaðsíða 4
100
ÆGIR.
þá hlýtur það aftur að vekja tignar-
lotningu vora; oss finst sem gagnvart oss
stæði máttug og geigvænleg lifandi vera,
sem vildi svelgja oss eða draga oss með
æði til undirheima. Og það er einmitt
þetta einkennilega sí-vakandi líf hafsins,
sem töfrar oss; hafið er á eilífri hreyf-
ingu, rétt eins og það hefði sjálft líf sitt
að geyma, — gagnstætt landinu, sem ber
lífið utan á sjer, eða er í rauuinni að
eins bústaður lífs. En þetta kemur jafn-
ljósf fram af hinu töfrandi brosi öldunnar
í hægri gjólu, eins og af æði hennar i
stormi, — rétt eins og hún ýmist brosi
við himninum eða reiðist honum! En
þessi hugsun leiðir oss aftur að hinu
einkennilega stóryrði, sem Bismark sagði
um Prússa: »Vér Prússar óttumst drott-
inn, en annars ekkert vald í heimk. —
Einmitt þannig má segja um hafið, að
það ótlist storminn einan; — »það kvein-
ar, ódauðlegi stormur, undan þér«, segir
Byron. Og enn segir hann svo:
»Paö kvíðir fyrir komu þinni og stynur
og kveinkar sjer með dimmu sorgar-ldjóði.
Er bylur fer þá brýzt það um og drynur
og beljar þungu fram í öldu ílóði;
en eftir á í ekka-þrungnum móði
upþbólgið harmsogandi lengi dynur«.
Fiskiveiðar á Lófót.
í 34. og 35. tbl. ísafoldar (13. og 17. júní) þ. á.
ritar Hrólfur Jakobsson langa og rækilega grein
um fiskiveiðarnar á Lófót í Noregi. — Lófót
er sem kuunugt er langstærsta verstöð Norð-
manna, og meðal þeirra stærstu í heimi, svo
að þar er á vertítiðinni sáman kominn slikur
mannfjöldi, að nema mundi um það bií helm-
ingi allra íslendinga. Stundar allur sá mikli
múgur úlróðra og fiskiveiðar, og það á fremur
litlu svæði tiltölulega, og valda þvi fiskigöng-
urnar; en þeim stjórna háfstraumarnir.------
Ofannefnd grein er skýrt og skemtilega rituð
og hefir margan fróðleik að geyma. Ræðirhún
einkum um fiskiveiðarnar sjálfar, en sleppir
auka-alriðum, svo sem sjómannalífl, o. s. frv.;
og iná það teljast kostur á ekki lengri grein,
að halda sér við merg máisins. En einmitt
þess vegna er hún og aðgengilegri þeim, sem
hún einkanlega er skrifuð fyrir, þ. e. sjómönn-
unum. Og er enginn vafi á, að hún hefir að
geyma mörg fróðleiks-atriði, sem þeim mætti
að haldi koma. Því þótt að sumu sé að vísu
ólíkt með afstöðu til sjósóknar hjá Norðmönn-
um og Islendingum, þá er þó ekki svo, að vér
gætum ekki all margt af þeim lært í sjómensku-
málum, og þá engu sizt hvað fiskiveiðarnar
sjálfar snertir, að undanskildri fiskverkun einni.
Pannig er það t. d. meðal annars, að vér erum
nú fyrir ör-skemstu farnir að reka lóðarveiðar
á mótorbátum og eimskipum, sem Norðmenn
höfðu áður tíðkað um langan aldur.
Vér höfðum í fyrstu hugsað oss að taka
grein þessa í hcild sinni upp í »Ægir«. En við
frekari athugun hurfum vér írá því ráði. —
Pegar þess er gætt, hversu útbreitt og viðlesið
blað ísafold er, vonum vér, að all-flestir af
sjómannastétt vorri eigi kost á, að sjá greinina.
— Og látum vér oss því nægja, að benda sjó-
mönnum vorum hér með á hana, og vekja at-
hygli þeirra á henni.
Vorvei’tfðin
heíir gengið heldur tregt hér, hæztur afli um
20 þús., það fékk »Haffarinn«, eign Sigurðar í
Görðunum. Mörg skip fengu 14—16 þúsund.
Minstur aíli um 10 þús. Pað bætir úr, að
fiskur er heldur vænn. Mest alt fiskað í Látra-
röst. Eitt skip var nú síðast um liálfan mán.
austur á Selvogsbanka og afiaði á þeim tima
um 7 þús. af þorski og löngu.
Leiðrétting.
Sú mjög svo óviðfeldna prentvilla hefir kom-
izt inn í blaðið i þessum árgangi, að blaðsíðu-
tölin 73—76 eru tvítekin; og hefir sú villa aldrei
verið ieiðrétt hingað til, heldur hefir hið ranga
blaðsiðutal staðið; og er þar með upphæð
blaðsiðutölunnar 4 of lág alt þaðan frá, sem
villan byrjar (73—76 á seinni staðnum i staðinn
fyrir 77—80, o. s. frv.) árganginn út.
Pessa eru lesendur blaðsins beðnir að gæta,
einkum í sambandi við efnis-yfirlitið.
Útgefandi.
Prentsmiöjan Gutenberg.