Ægir - 01.01.1923, Blaðsíða 20

14
ÆGIR
lcunnugt er heíir einnig máli þessu verið
hreyft út á við, við alþingi og ríkisstjórn.
Að áskorun sýslunefndar Vestur-Barða-
strandarsýslu (ár 1918) hefir lega sima-
línunnar verið athuguð og ákveðin af
herra landsímaverkfræðing 0. Forberg.
Vonir hafa verið gefnar um það, að þá
og þegar myndi að því undið að leggja
símalínu þessa. Þó hefir framkvæmdun-
um verið slegið á frest all að þessu, og
má það vonlegt heita, þegar litið er á
óáran undanfarinna ára vegna dýrtíðar
og annarar örðugieika. En nú þykir
ílestum þeir timar fara í hönd, að við
svo búið sé ei vert að una lengur, eink-
um þegar þess verður vart, að héruð,
sem um líkt leyti mæltust til þess að fá
síma, eru þegar búin að fá óskir sínar
uppfyltar, án þess að séð verði að þörfin
hafi verið meiri þar en hér. Það sem
eru því ákveðin tilmæli og fastar vonir
hreppsbúa er, að alþing og ríkisstjórn
ákveði í ár (1923) fjárframlag til fram-
kvæmdar málinu og sjáí um að verkinu
verði veitt forstaða og umsjón.
Lendingabœtur. Atvinnugrein sú, er
hagur og afkoma hreppsbúa hefir mesl-
an stuðning af er sjávarútvegur. Er sú
atvinna stunduð mest að vorinu en einn-
ig allmikið sumar og haust eftir þvi, sem
ástæður og tíðarfar leyfir. Að vorinu gera
hreppsbúar út frá 20—30 árabáta með
80—100 manna áhöfn, eða 4 og stund-
um 3 menn á hvorum bát. Helzta veiði-
stöð í hreppnum er Kollsvík. Hafa róðið
þaðan fyrir nokkrum árum 20—24 bát-
ar þegar flestir hafa verið yfir vorvertíð;
en hin siðari árin fækkaði þeim, einkum
yfir stríðsárin, því þá var fiskisældin jöfn
inn til fjarða sem út til nesja og reru
því margir í heimræði sem áður fluttu i
verstöð. Yfirleitt má telja fiskisælt með-
fram ströndu hreppsins, þó oft séu höml-
ur á því að ná þar afla úr sjó.
Vegna þess hve ströndin liggur mjög
fyrir opnu hafi, eru brimsjóar svo tíðir
þar við lendingai'. Skilyrðin frá náttúr-
unnar hendi eru líka þannnig, að ekki
er um neina trygga eða góða lendingu
að ræða nema innarlega í Patreksfirði.
Lendingarnar sumar verða fyrir ýmsum
breytingum og skemdum af í- og úr-
burði sands. Á öðrum stöðum eru klapp-
ir og stórgrýti, sem þarf að sprengja og
ryðja burt, et nokkur tök ættu á því að
vera að koma þar að landi þegar brim-
sjóar eru. Oft ber það við, þegar afla-
brögð standa yfir sem hæst, að menn
verða að sitja á landi dögum saman
vegna brims, þótt útsjórinn sé spegilfag-
ur og sléttur, og sætta sig við það þótt
mikill afli gangi þeim úr greipum. En
ef sóttur er sjór í tvísýnu, er teflt á tvær
hættur um það að náð verði sömu lend-
ingu, eða öllu heldur oft lagt á hættu
um að ná þar lendingu, heldur en að
snúa frá.
Það er álitamál að svo verði bætl um
lendingar á þessu svæði, að sjósókn fari
við það í vöxt svo nokkru nemi, nema
þá með ærnum tilkostnaði, en hitt er
öllum Ijóst, að allmiklar umbætur má
gera á mörgum lendingum svo hættu-
minna og öruggara sé að leita þar land-
töku, þegar sjór og veður spillist meðan
á sjóferð stendur.
Lendingar þær, sem einkum er haft i
hyggj11 bæta, eru: 1. í Kollsvik, 2. á
Gjögrum í Örlygsböfn og 3. lagfærðar
lendingar í Breiðavík og Hænuvík.
Kollsvikur hefir hér á undan verið
getið sem helztu veiðistöðvar hreppsins,
en hún hefir jafnframt eina ótryggasta
lendinu. Af því hvortveggja er augljóst,
hve brýna nauðsyn ber til að bætt sé úr
i téðu efni, eftir þvi sem föng eru á, og
skal þvi ekki orðlengt um það frekar.
Gjögrar i Örlygshöfn eru þannig í sveit