Ægir - 01.04.1923, Blaðsíða 18

64
ÆGIR
Þau fyrstu áhrif er eg varð fyrir við
lestur þessa lagabálks, voru þau, að þegar
eg lagði frá mér stjórnartíð., þá varð mér
að orði: r'Petta er skrifstofuverk« og býst
eg við að svo muni fleirum af sjómönn-
um okkar fara. Við finnum það að þetta
er ekki runnið undan hjarlarótum okkar.
Retta vil eg biðja þá, sem kunna að lesa
þessar línur, að misskilja ekki. Verkið
getur verið góðra gjalda vert, þó það sé
skrifstofuverk, en til þess slikar fyrirskip-
anir, sem þær er tilskipunin inniheldur
komi að fullum notum, verða þær að
vera viðurkendar og virtar af þeim, sem
hlíða eiga, því að öðrum kosti má búast
við að þær verði pappírslög, sem í fram-
kvæmdinni verða að engu höfð, en slíkt
má ekki henda okkur með þessa tiiskipun.
Til þess að forðast það, verður að gera
tilskipunina svo úr garði, að hlutaðeig-
endum sé vel framkvæmanlegt að hlýða
henni að öllu leyti, að hún sé ekki neitt
óþarfa tildur og engar greinar hennar eða
fyrirskipanir komi í bága við reynslu sjó-
manna sjálfra, því reynslan er sá þekk-
ingarbrunnur sem oss verður hollast að
ausa af, i þessu efni sem öðru. Svo verður
að ganga rikt eftir að fyrirskipunum sé
hlílt og láta engum líðast að fótumtroða
þau lagaákvæði er stefna að því að vernda
líf, heilsu og eignir þeirra, er fiskiveiðar
stunda. Við íslendingar eigum því miður
altof mikið af pappirslögum', þó þessi til-
skipun bætist ekki við.
Athugasemdir þær sem hér fara á eftir,
snerta aðeins þau atriði tilskipunarinnar
er vélbátar 5—10 smálesta heyra undir.
Vélbátar af þessrri stærð heyra undir
þann flokk skipa er tilskipunin nefnir
»Seglskip með hjálparvél«. Verð eg að
telja vatasamt að þessi flokkur eigi vel
við, virðist mér réltara hetði verið að hafa
þessa báta í sérflokki og nær sanni væri
að nefna þá vélbáta með hjálparseglum.
Eins og allir sjómenn vita, sem stundað
hafa fiskiveiðar á bátum af þessari stærð,
eru þeir flestir bygðir þannig, að ætlast
er til að aðalgangaílið sé vélin, enda munu
fæstir af þeim vera siglingabátar, þó góð-
an seglbúnað hafi. Tæplega meiri siglinga-
bátar en það, að þeir geti sem sagt, bjarg-
að sér á seglum í hæfilegum vindi. Á
bátum af þessari stærð, stundar mikill
fjöldi landsmanna fiskiveiðar, og mun
vafasamt hvort stærri fleytur gefa betri
arð, ef rélt er áhaldið, og úlbúnaður allur
góður og vandaður. Er þvi ekki lítils
virði að tryggja öryggi þeirra þannig, að
eigendum og útgerðarmönnum sé vel fram-
framkvæmanlegt að hlíða hinum fyrir-
skipuðu ákvæðum.
65. gr. tilskipunarinnar mælir svo fyrir
um legufæri að bátar 5 —10 rúmlesta skuli
hafa 1 akkeri að þyngd minst 50 kg., 82
m. langa keðju 13 rnm. gilda. Þetta ákvæði
tel eg ekki fullnægjandi.
Eins og sjómönnum er kunnugt, er bát-
um af uinræddri stærð, lagt á útgerðarhöfn
mannlausum (þ. e. ekki búið í þeim) á
milli sjóferða, eru þær hafnir mjög mis-
jafnar bæði að veðursæld, og því er hald-
botn snertir. Alstaðar þar sem eg þjkki
til, hefir það verið venja að bátunum hefir
verið lagt fyrir sérstökum legufærum, sem
látin eru liggja óhreifð á höfninni allan
útgerðartíman og bátarnir leystir frá við
hverja sjóferð og bundnir aftur að henni
lokinni. Er það álit mitt að til þess að
legufæri séu sæmilega trygg, þurfi fyrir
hverjum bát að vera 2 akkeri, annað að
minsta kosti 100 kg. og hitt 60—80 kg.
að þyngd, milli þeirra 30 fm. keðja er ekki
sé grenri en ®/i6". Á henni miðri sé sigur-
nagli (múrningshringur) eigi grenri en 5/«",
úr honuin gangi 12/íe" keðja sem báturinn
er festur við, lengd þeirrar keðju verður
að fara eftir dýpi því er báturinn liggur
á, en aldrei ætti hún aö vera styltri en