Ægir - 01.04.1923, Blaðsíða 20

66
ÆGIR
rædd grein ákveður, þá sé hægt að hafa
nægilega oliu meðferðis á öðrum ílátum.
Skal það atriði athugað nánar.
Þá er fyrst að athuga, að tilskipunin
gerir alls ekki ráð fyrir, eða leyfir, aö
mikið af olíu sé geymt annarsstaðar í bát-
unum en i neytsluhylkjunum. Pó segir í
sfðustu málsgrein 131 gr. »SIatta af stein-
o!iu« má geyma í traustum brúsum, tunn-
um eða þvíuml. Þessum ílátum skal komið
fyrir á svo svölum stað, sem unt er o. s.
frv. Hér virðist alls ekki gert ráð fyrir
neinum olíubyrgðum, heldur liggur næst
að skilja þessa heimild þannig, að leyft sé
að hafa litilsháttar af steinolíu meðferðis
auk neytsluhylkjanna, til notkunar til ljósa
og annars þvílíks á bátnnm.
Geri maður nú aftur á móti ráð fyrir
að heimilt sé að hafa meðferðis svo mikla
olfu sem hver óskar, í öðrum ílátum en
neytsluhylkjunum, sem eg tel þó alls ekki
heimilað neinstaðar í umræddri grein, þá
er að athuga hvort það í öllum tilfellum
geti orðið eins örugt eins og að hafa
neytsluhylkin nægilega stór. í bátum, af
þeirri stærð sem hér um ræðir, er ekki
hægt að geyma slfk ílát nema á dekki, ef
á að vera hægt að ná til þeirra fljótlega,
og tel eg það mjög óheppilegt að hafa heil
steinolfuföt ofandekks á svo litlum bátum,
og þó er það ekki mesti anmarkinn. Að-
alókosturinn við slikt fyrirkomulag er, að
f vondum veðrum, og þá er hættan alt af
mest, getur orðið alveg ómögulegt á flest-
um eða öllum þessum bátum, að flytja
olfu úr tunnum eða öðrum ílátum til ueytslu-
hylkjanna, auk þess getur það á ýmsan
hált valdið slysi úð braska'við slíkt út á
hafi f Jvondum veðrum, og í mörgum til-
fellum væri vélin jafn oliulaus þó full
tunna væri »súrruð« föst á^dekkinu. Þetla
atriði er sjómönnum svo ljóst að óþarft
er að lýsa því frekar.
13!.. gr. tilskipunarinnar verður þvi að
breyta, því eg býst við, að útgerðarmenn
og formenn, á smærri vélbátum að minsta
kosti, muni alment neita að hlýða henni
eins og hún er, og get eg strax lýst því
yfir að eg tel mér skylt að gera það, svo
framt sem eg ekki vil stofna bát og mönn-
um í beinan voða. í greininni þurfa að
standa skýr ákvæði um hve mikil olia
skuli vera í bát minst, til hverrar sjó-
ferðar; ætti það að miðast við afl vélar-
innar og má ekki minna vera en 12—15
kg. á hvert v. h. a. Með því móti gæti
greinin orðið til gagns, en eins og hún er
nú er hún óhafandi, getur valdið slysum
ef henni er hlýtt, en sé henni ekki hlýtt,
getur hún orðið til þess að önnur ákvæði
tilskipunarinnar, sem þörf eru verði einnig
að vettugi virt og er það illa farið.
í 149. gr. er svo fyrir mælt að öll ljósker
og kompásar skuli hafa skýrteini frá próf-
stöðvum þeim er þar eru tilnefndar, eða
öðrum prófstöðvum er atvinnumálaráða-
neytið viðurkennir. Við þetta ákvæði er
ag eins það að athuga, að það virðist
sjálfsögð skylda löggjafans, að sjá um að
notendur slfkra hluta geti fengið þá á
hverjum tíma er nauðsyn krefur ofur
kostalaust. Ekki veit eg til að ráðstafanir
i þá átt hafi verið gerðar, að minsta kosti
eru þær ekki finnanlegar í tilskipuninni,
en máske er þær að finna í einhverjum
öðrum lögum. Væri vel til fallið að at-
vinnumálaráðaneytið léti Landsverslun hafa
áhöld þessi til sölu og sæi um að alt af
væri til nægilegt af þeim á hverjum tíma,
af þeim stærðum er henta fleytum okkar,
jafnt þeim smærri sem hinum stærri.
Um skipun skoðunarmanna er það að
segja, að hún hefði helst átt að eiga sér
stað strax og tilskipunin gekk í gildi, en
að minsta kosti viða hér austanlands eru
þeir ekki skipaðir enn svo að almenning-
ur viti.
Margt er að visu fleira i tilskipuninni,