Ægir - 01.05.1923, Blaðsíða 3

ÆGIR.
MÁNAÐARRIT FISKIFJELAGS ISLANDS.
16. árg.
Kristján Andrésson
Meðaldal við Dýrafjörð.
Það er oft furðu hljótt yfir lífi okkar
nytsömustu starfsmanna, pólítiskir skrum-
arar og skraffinnár þyrla
upp eiginhagsmuna
moldviðri iklæddir
skrautflíkum séreignar,
samvinnu eða social-
isma, vinnan og fram-
leiðslan er lítilsvirt,
nema þegar hægt er að
skatta hana á einhvern
hátt, til að efla tekna
fyrir rikissjóðinn.
Einkum á þetta sér
slað með sjávarútveg-
inn, enda er honum
svo háttað, að þeir,
sem hann stunda eru
oft fjarverandi, og þar
af leiðandi utan við
öldurót stjórnmálanna,
°g þó er það verk, sem þar hefir verið
unnið á síðastliðinni hálfu öld svo stór-
vsegilegt að undrum sætir.
lil þess tíma hafði sjávarútvegurinn
verið rekinn — eins og landbúnaðurinn
i sama sniði að heita mátti, og með
sömu tökum eins og var í landnámstíð,
en þá er eins og sjómennirnir vakni af
löngum vetrardvala og skilji nú fyrst
köllun sína. Isinn var brotinn og hverju
Nr. 5.
Grettistakinu lyft á fætur öðru, og þó
verður framþróunin svo róleg og i réltu
hlutfalli við getu þjóðarinnar og þroska
sjómannastéttarinnar, að undrun sætir
hve fá víxlspor hafa þar verið stigin, við
svo snögga og stórvægilega breytingu,
þegar þiljubátarnir tóku
við af opnu bátunum,
og svo þilskipin, sem
um tíma voru mjög
myndarlegar floti, og
og hvað þrifnað og út-
búning snerti stóð á
engan hátt að baki
samslags skipum hjá
nágrannaþjóðum vor-
um, sem höfðu þó marg-
falt meiri æfingu á því
sviði.
En samt fór svo að
lengra varð að halda
til að standast sam-
kepnina, og komu þá
stærri mótorbátar og
botnvörpungar og svo
að lokum hin myndarlegu strandferða-
skip vor.
Það eru til þeir menn, sem álíta að
þilskipin hafa þarna verið dýr og óþarfur
milliliður í þessari framþróun, en svo er
ekki, það mætti frekar segja, að við hefð-
um ekki mátt við því að missa kútterana,
því margir eru á þeirri skoðun nú að nýtni
og þrifnaði hafi heldur hrakað uin borð
í skipum vorum siðan kútterarnir hættu.
Reykjavik, Mai 1923.