Ægir - 01.08.1923, Blaðsíða 15

ÆGIR
133
inn og á Rej'kjavíkurhöfn, sumir í Hafn-
arfirði, og á þessum stöðum hafa þeir
sokkið, brotnað eða þá rekið á land og
viðgerðir eftir hin miklu rok, sem hér
skella á stundum, verið miklar og dýrar.
í vetrarlegum hafa bátar þessir verið
mannlausir en það fylgir öllum skipum,
að þau þola ekki að vera það; engu
hnignar eins fljótt og skipi, setn menn
hafa yfirgefið; svipurinn hverfur og ýmis-
legt ásækir, sem gerir það eyðilegt og
Ijótt, og hvar sem skip fer um, lýsir það
smekk eða smekkleysi, hirðu eða hirðu-
leysi og þekkingu eða vankunnáttu þeirra,
sem stjórna því.
í mýrinni milli Hamarsins og Flens-
borgar í Hafnarfirði, hafa nokkur skip
verið sett á land undanfarin ár, og þar
hefir farið vel um þau. Skip þessi hafa
verið alt að 50 rúmlestum að stærð. Til
þessa hefir þessi staður lítið verið aug-
lýstur og efalaust mörgum ókunnur, en
þar eð komið er svo, að sjóvátrygging
fæst vart fyrir skip á þeim stöðum, þar
sem þau til þessa hafa orðið að liggja,
ættu Hafnfirðingar að nota þetta bæjar-
land sitt og bjóða mönnum uppsátur
fyrir skip, sem eru i sannkölluðu reiði-
leysi.
Upp- og framsetning og geymsla skips-
ins í langan tíma, hefir kostað um 700
kr. fyrir skip hin síðustu árin. í mýr-
inni geta staðið 20—30 skip og gætu bæj-
arbúar fengið talsverða vinnu við þelta,
en þeir sem ættu skipin græddu það, að
skip þeirra fengju að þorna, trémaðkur
dræpist og kostnaðarminna væri að þrífa
skipin þar og gera þeim til góða, en er
þau lægju út á sjó.
Það voru 36 tonna bátarnir, sem 1916
—17 voru keytir frá útiöndum og áttu
á 1—2 árum að gera eigendur að stór-
efnamönnum, en það stóð ekki heima.
Engir bátar hér hafa misheppnast eins,
og þeir munu fáir, sem eina krónu eiga
fyrir þeirra aðgerðir eða vinnu. Flestir
þessara báta er vonarpeningur, en góð
skip þó. Á nú að láta mótorskrjóð eyði-
leggja góða fleytu og eigendur fjárhags-
lega meira en þeir hafa þegar gert; á að
fleygja þvi burtu sem ónýtu, er fyrir 5
árum kostaði 50—80 þúsundir krónur?
Óþarfi væri það, ef menn vildu athuga
málið eins og það liggur fyrir.
Það eru ekki nema 20 ár liðin síðan,
að 30—36 tonna bátar þeir, sem nú eru
eigendum byrði hefðu verið álitnir fyr-
irtaks fiskiskip, það er að segja mótor-
lausir og mótorlausir geta þeir orðið það
enn. Eg var svo heppinn að kynnast
Ásgeiri sál. Ásgeirssyni kaupmanni á ísa-
firði og vera á útvegi haris. Þá átti hann
24 smáskip og var jeg á einu þeirra.
Hann sagði mér, að þau væru sínir beztu
skiftavinir; hvert þeirra hafði sinn reikn-
ing; allir keptust við, að hann yrði sem
beztur og vöruvöndun var í ágætu lagi.
Kúttera átti hann einnig, en þeim gekk
ver. »Lilja«, sem hann keypti af föður
mínum rakst á ís út af Dýrafirði og sökk.
»CalIa« gekk ekki vel, en smákopparnir
voru iðnir og útgerðin ódýr. Smáskipin
sem áður fyr stunduðu veiðar úr Hafn-
arfirði öfluðu vel og voru sum þeirra
ekki upp á marga fiska, hvað siglingu
viðvíkur, en atvinna á þeim þótti góð og
ánægja fylgdi veiðunum. Hefði í þá tíð
verið eins ástatt og nú, að ekki hefði
þurft annað en skreppa inn á höfn til
þess að fá fiskifréttir í síma ef fiskur
var tregur, hefði afli orðið enn meiri en
varð.
Væru mótorar teknir úr hinum stærri
bátum, áður en þeir grotna niður og
verða að engu, mætti fá laglegan segl-
skipaflota, góð sumarskip og æfingaskip
til þess að rifja upp góða gamla list, að
draga íisk á færi. Gamla lagið, sem marg-