Ægir - 01.10.1923, Blaðsíða 7

Æ'GIR
urinn er hin mikla beita, sem þarf á
hinar mörgu lóðir. Enn þá er að vísu
beitt ýmissi ljósabeitu og kúfiski, sem er
mest sóttur til Önundaríjarðar, með því
að hann er nú mjög uppurinn við Djúp-
ið og í Jökulfjörðum (hann kostar nú
l1/* eyrir stykkið), en aðalbeitan er nú
síld, sem menn ýmist veiða sjálfir í rek-
net (það þektist ekki um aldamótin),
kaupa nýja af þeim sem veiða hana, eða
frysta úr íshúsunum. En síldin er hér
sem annarsstaðar afar dýr úr ishúsi og
jafnvel ný úr sjónum, jafnvel þegar meira
fæst af henni en menn geta tekið á móti
(eíns og var í sumar, þegar eg var í Vík-
inni), og svo er það regla vestra að
fiskimenn verða að borga helmingi hærra
verð fyrir nýja síld upp úr sjónum, en
ishúsin, sem kaupa hana til frystingar;
en óskiljanlegt er mér, hvernig í því ligg-
ur; eg fæ ekki séð að það sé réttlátt,
né sanngjarnt.
Afkoma manna í Bolungavík er víst
fremur erfið nú, eins og viðar í veiði-
stöðvunum vestra, en samt fer þar æði
mikið af fiskúrgangi til spillis, eins og
víðar vill brenna við, þar sem mikill
afli berst á land, enda þótt mikið sé hirt
þar, t. d. mjög mikið þurkað af ágætum
þorskhöfðum til manneldis, sem annar-
staðar fara í sjóinn. En sökum þess, að
eg mun minnast betur á þetta atriði í
sérstakri grein, skal eg ekki fara fleiri orð-
um það hér, og heldur snúa máli mínu
að »lífsspursmáli« Bolvíkinga í aðstöðu
þeirra við fiskveiðarnar.
Boivíkingar hafa lengi staðið og standa
enn meðal hinna fremstu í sjósókn og
veiðiskap. Reir eiga ágæt fiskimið, en
myrkrið og illviðrin á veturna, hafnleysi
og ilt uppsátur hafa skapað þeim mikla
erfiðleika. Eg hefi áður bent á einn aðal-
erfiðleikann, sem! nú er: öryggisleysi
mótorbátanna á velurna; úr því ætlnðu
149
þeir að bæta með brimbrjótnum. Hug-
myndin var, að fá komið upp ölduhi jót
eða varnargarði, sem gæti gefið mótor-
bátaflotanum örugtlægi árið um kring, og
yrði um leið bryggja fyrir bátana. Rað er
langt siðan að byrjað var á honum, en
allir vita, hve slysalega hefir tekist með
hann.
Eg ætla alls ekki að rekja sögu hans
hér, né segja neitt um það, hver eða
hverir eiga sökina á þvi, að hann hefir
margbilað og er ekki orðinn lengri enn,
en um 80 m., og af þeim hér um bil
helmingur á þurru um fjöru, svo að
hann er ekki meira en góð bryggja fyr-
ir fáeina báta, og því síður að hann
hlífi lendingunum (vörunum) nokkuð
verulega. Það er víst, að hér hafa orðið
einhver stór mistök, þvi ekki er þó stað-
urinn svo fyrir opnu hafi, né brim svo
mikil, að ekki hefði mátt fá meira en
það sem komið er fyrir þær 170 þús. kr.,
sem sagt er að komnar séu i hann, ef
vel hefði tekist. En hvað sem því líður,
þá er hann þó farinn að gera nokkurt gagn,
og gagnið verður því meira, sem hann
verður lengri. Pess vegna verður hann
að koma í fullri lengd, sem fyrst. Þó að
ekki bættust við nema 10 m. (sem mér
var sagt að myndu kosta um 10,000 kr).
á ári, og fengju að standa, þá yrði hann
orðinn 50 m. lengri eftir 5 ár og það
munaði mikið um það. En á brimbrjótn-
um vellur framtíð þessarar stóru og afla-
sælu verstöðu, sem nú telur um 1000 i-
búa (öll sveitin), og getur rúmað miklu
fleiri »á sjó og landi«, ef svo mætti
að orði komast.
Sagt var mér að útl. verkfræðingur,
sem nýlega var við »Brjótinn« riðinn, hefði
bent á, að grafa mætti höfn inn í land-
ið, kippkorn fyrir innan garðinn, inn i
gamla lænu, sem nefnist Drimla. Það
má vel vera, að það verði heillaráð — ein-