Ægir - 01.07.1942, Blaðsíða 12

klefa og lestarnar. Voru hlerar þegar
settir yfir afturlest, en höfðu áður verið
settir yfir framlest. Lét skipstjóri siðan
vélina liafa fulla ferð áfram, íneð stýrið
á bakborða, til að fá skipið upp að vindi,
en þegar það vantaði ca. 2 strik, eða 20°
—30° upp í vind, þá var kallað til skip-
stjóra úr bátunum, að nótin væri komin
að skrúfunni. Ilringdi hann þá þegar
niður i vélarúmið á „stop“. En skipið
Iiélt þegar áfram að leggjast á bak-
borðshlið og lá brátt á möstur. Gengu
þá skipverjar þeir, sem um borð voru,
niður síðuna, er var orðin lárétt í sjón-
um, og gátu þaðan stokkið ofan í sína
báta, og svo úr þeim í báta „Ólafs
Bjarnasonar".
Frá því skipið byrjaði að hallast og
þar til það var horfið, liðu ca. 2,5—3
mínútur.
Skilrúmunum í lestunum var hagað
þannig, að í miðlestinni voru járnstyttur
með meters millibili og skotborð milli
þeirra stytta, og voru borðin svo hátt,
sem fölsin náðu. Lensportið á lunning-
unni var í lagi, en þó lokað, og þegar
skipstjóri gaf skipun um að lyfta því
upp, hafði hallinn aukizt svo, að það
tókst ekki. En annars voru járnrimlar
annars staðar.
Skipstjóri var með skip þetta eitt ár
eftir að ný vél (dieselvél) var sett í það,
og kveðst hann við breytinguna hafa
orðið þess var, sérstaklega á undanhaldi,
að skipið hafi þolað illa hliðarsjó og
lagzt þá mjög jnikið, þannig að ekki var
öruggt að fara nema hálfa ferð, ef nokk-
uð var að veðri. Þessi breyting á skipinu
varð eftir að gufuvélin var tekin úr
skipinu og dieselvél sett í staðinn. En
skipstjóri tekur þó fram, að liann hafi
elcki talið, að nein hætta væri á ferðum
og að skipið færi líkt í sjó og margir
togarar gera. Með gufuvélinni liafi skipið
haft snöggar og tíðar veltur, en með
dieselvélinni hægar og sígandi og fór
dýpra niður. Þegar skipt var um vél i
skipinu, var sementssteypan tekin úr
botni þess, sem var undir katlinum, það
er öllu því rúmi, sem gert var að aftur-
lest. Steypan, sem tekin var úr, áætlar
skipstjóri að hafi minnsta kosti verið 15
smálestir.
Skipstjóri gat þess enn fremur, að við
löndun hafi borið mjög á því, að skipið
væri „krankt“. Þegar slysið var, telur