Alþýðublaðið - 18.06.1923, Blaðsíða 3

ALÞ*»tJ»LAS>IÖ
3
Islenzkar niönr-
sníuvörnr
úi* eigin vepksmiðju
seljum wép í heildsölus
Fiskbollur i kgr. dósir
Kjöt beinlaust i — —
Do. 'V. - -
Kæía i — —
Do/ i/« — —
Kaupmenn! Bjóðið viðskiftavin-
um yðar fyrst og fremst ís-
lenzkar vörur; það mun reyn-
ast hágkvæmt fyrir alla aðila.
Sláturtél. Suðuplands
Sími 249, tvæp línup.
Brýnsla. Heflli & Sög, Njáis-
götu 3, brýnir öll skerandi verkfæri.
ar skýrir líka álit sjóðsstjórnar-
innar, sem sagt var frá hér í
upp hafi.
En nú er svo komið, að for-
konur sjóðsins hata af einhverri
Vepkamaðupinni blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur gððar
ritgerðir um stjórnmál og atyinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eins kr. 5,00 um árið. Gerist áskrif-
endur á afgreiðslu Alþýðubiaðsins.
Appelsínnr, ódýrar,
Epli, rauð (ný), i.oo ^/a kg.
Epli, þurkuð, 1.50 — —
Apricotsur 2.50----------
Rdsínur 0.80 — —
Do. steinlausar 1.25-----
Sveskjur 0.75------
Steinoiía 30 aura líterinn.
Mjólkurdósir, stórar, 0.65 stk,
Verzl. Theódórs N. Sigurgeirss.
Baldursgötu 11. .
Sími 951. Simi 951.
ástæðu mist sjónir á þessu fyrir-
mæli nú, þegar uppdrættir og
kostna(ðaráætlun liggur fyrir um
spítalann, og einblína nú á hitt,
sem þær virðast nýlega hafa
Rafmagns-stranjárn
seld með ábyrgð kr. 11,00.
Rafotnar, okkar góðu og gömlu,
frá kv. S0,00.
Hf. Rafmf. Hiti & Ljós,
Laugavegi 20 B. — Sími 830;
1
W Odýr saumaskapur.
Sauma ódýrast allra karlmanna-
föt, sníð föt eftir máli sérstaklega,
ef óskað er. Útvega með heild-
söluverði fataefni, þ. á m. ekta
blátt »Yaclit club< cheviot. Er
og verð ávalt ódýrastí skradd-
arinn. Guðiu. Sigurðsson, Berg-
staðastræti 11. — Sfmi 377.
Frantleiðslutækin eiga að
vera þjóðareign.
komið auga á, enda stendur það
á eftir þessu í sjálfri skipulags-
skránni, Greinin um verkefni
sjóðsins hefir þannig í stað þess
að vera varðveitendum hans til
Edgar Rice Burrougha: Dýp Tapzans.
ásamt, bavninu og batt bátinn við grein. Pjönkur
þeiira tók hann og fylgdi Jane að gerðinu.
Við þorpshliðið tók svertingjakona á móti þeim,
kona höfðingjans, sem Sveinn hafði greitt fé til
þess að hjá.lpa þeim. Hún fyigdi þeim að Kofa
höfðingjans, en Sveinn sagði, að þau mundu sofa úti,
svo hún fór fr'á þeim.
Er Sveinn hafði sagt Jane, að kofarnir mundu
bæði óhreinir og fullir af rottum, breiddi hann úr
teppi hennar á jörðinni og Jagðist sjálfur á sitt
teppi nokkuð frá henni.
Konan var nokkra stund að bylta sér, unz hún
sofnaði með barnið í fangi sér.
Sól var hátt á lofti, er hún vaknaði.
Tuttugu svertingjaiy flest karlmenn, stóðu í
hvirflng umhverfls hana, forvituislegir. Meðal svert-
iugja er karlmaðurinn miklu forvitnari en konan,
Ósjálfrótt þrýsti Jane barninu fastar að sér, þótt
hún sæi brátt, að svertingjarnir vildu henni ekkert
ilt.
Einn þeirra rétti henni meira að segja grasker
með mjólk í, — sóðalegt og svart af reyk, með
þykkum mjólkurskánum innan á börmunum; en
velvilji gefandans snart hana, og á andliti hennar
l'jómaði sem snöggvast brosið, er gert hafði fegurð
hennar fræga bæði í Baítimore og Lundúnum.
Iiún tók kerið og bar það a? vörum sér tii
þess að særa ekki gefandann, þótt hun fengi velgju-
brot af lyktinni, er hún barst að vifum hennar.
En Sveinn kom henni til hjálpar; hann tók við
kerinu af hennj, drakk úr því og rétti það gefandan-
um ásamt blárri perlu, er hann gaf honum.
SóJin skein glatt. og þótt barnið svæfi enn þá,
gat Jane varla staðist löngunina til þess að sjá þó
sem snöggvast elsku litía andlitið.
Svertingjarnir höfðu fjarlægst eftir skipun höfð-
ingjans, sem stóð nú og talaði við Svein skamt
frá.
Meðan hún velti því fyrir sér, hvort hún ætti
að lyfta upp ábreiðunni, er huldi andlit barnsins,
heyrði hún, að Sveinn talaði við höfðingjann á máli
svertingjanna.
Þessi maður var þó sannarlega furðulegur! Páum
dögum áður hafði hún ’haldið hann fáfióðan og
heimskan, en á síðustu tuttugu og fjórum stund-
unum hafði hún komist að því, að hann talaði
ekki að eins ensku og frönsku, heldur einnig mál-
lýzku svertingja á vesturströnd Afríku.
Hún hafði haldið hann prettóttan, ruddafenginn og
óorðheldinn, en frá því daginn áður hafði hún komist
að því gagnstæða. Samt virtist það ótiúlegt, að
hann hjálpaði henni eingöngu af prúðmennsku.
Einhver dýpri ástæða hlaut að liggja til verká hans
en þær, sem hann lét uppi.
Hrollur fór um hana, er hún leit á hann, —-
náin augun og flöktandi og ógeðþekt andlitið, því
að hún var vía um, að engar háar hugsanir gátu
falist undir svo ljótum svip.
Meðan húu liugsaði þetta, kom ofurlítil stuna út