Ægir - 01.08.1971, Qupperneq 11

ÆGIR
177
Þá kemur það sem að mínum dómi er
hið erfiðasta en það er að leggja krókana
niður í rennu, sem þeir falla síðan úr inná
i'afmagnsstokktré, þannig að línan ligg-
ur þarna í bugtum, uppstokkuð og klár
til beitingar.
Allur dráttur línunnar gerist með
vökvaþrýstispilum og vökvaþrýstikraftur
er mjög þægilegur kraftur við að eiga
þannig, að maður getur stoppað við ann-
ann endan án þess að slíta við hinn end-
ann. Þrýstingurinn stillist af sjálfu sér,
þannig að það verður ekkert sem lætur
undan, þó að einhver hindrun verði á veg-
inum. Slík hindrun gæti til dæmis verið
flóki og þennan flóka þarf vitaskuld að
skera af. Flókinn dregst inn fyrir, en
stoppar við rennuna.
Krókum og taumum er bætt á línuna
af handfljótum manni jafnóðum og dregið
er og hefur hann vel við.
Þegar stokktréð er orðið fullt, lyftist
það með línunni í annað statif og nýtt
stokktré kemur í staðinn og er þetta allt
uijög einfalt að sjá.
Þegar lokið er við að draga, er línunni
komið fyrir undir nýja lögn. Stokktrén
eru færð að beitustokknum og síðan dregst
línan af eigin vélarafli bátsins í gegnum
beituvélina og þá hefur hringurinn lokazt.
Autólínan hans Mustads og beitumaskín-
an hans Triós hafa vélvætt línuveiðarnar,
að því er til sjálfra veiðanna tekur.
Það stendur margt til bóta í þessum
kerfum ennþá, en þau verða ekki full-
komin nema þau séu notuð. Ég sé enga
ástæðu til þess að þær endurbætur, sem
Sera þarf, þurfi að taka langan tíma.
Það er þó grundvallaratriði, að menn
láti tilraunabát Mads Björnerems, vera
i'aunverulega að við tilraunirnar og full-
an veiðitíma, en tali ekki um þær, sem hjá-
verkadundur einhvers forvitins skipstjóra
eins og oft hefur hent hér fyrr.
Árangurinn af „Saltsteins“ túrnum er
þannig, að viðbótarfé, sem þarf að afla,
er mjög lítið, því að báturinn með þessi
teeki um borð, eins og þau eru nú, fiskar
ágætlega miðað við þær aðstæður, sem
voru á þessum þriggja vikna tilraunatúr.
Með „mjög litlu“, á ég að sjálfsögðu við
upphæð, sem svarar til mikilvægi verk-
efnisins og eigin tekna útgerðarinnar, sem
hreint ekki eru svo litlar. Ég vona að
Bjömerem og menn hans séu fúsir á að
halda áfram að vinna að þessu verkefni
ásamt þeim fjölda áhugasamra tækni-
manna, sem lagt hafa hönd á plóginn.
Hvað kemur svo út úr öllu þessu bram-
bolti? Það er fyrst að nefna, að fólkinu
um borð er hlíft við miklu erfiði og í
annan stað sparast fólk, og það er fljótt
að endurgreiða sig allur kostnaður, sem
sparar laun. Tveimur mönnum færra um
borð ætti að nægja til að greiða upp kostn-
aðinn við vélvæðinguna í þessu tilviki.
Við höfum hér að framan eingöngu rætt
um hvernig veiðar með línu færu fram og
undir venjulegum kringumstæðum taka
veiðarnar sjálfar mest af tíma skipshafn-
arinnar. En það strá, sem brýtur úlfald-
ans hrygg, er það að auk þessarar miklu
vinnu við línuna, þarf mannskapurinn að
vinna við fiskinn, sem veiðist. Samkvæmt
núgildandi lögum á fyrst að blóðga hann,
svo að fara innan í hann og þvo hann
á eftir, síðan á að hausa hann, fletja hann
og salta, eða ísa hann í kassa.
Hvað þessum vinnubrögðum viðvíkur,
þá er þörf ekki minni byltingar hér en
í sjálfum línuveiðunum, sem Trio/Mustad,
framkvæmdu.
Þessi vinnubrögð er öll hægt að vél-
væða. Það eru til fljótvirkar hausinga-
og slægingavélar og það er hægt að hag-
ræða svo um borð að flytja megi fisk og
kassa á færiböndum í geymslurúmin.
Til þessa alls höfum við nægjanleg og
fullprófuð tæki og þá fyrst þegar við
höfum notfært okkur þau til fulls, getum
við sagt, að við höfum vélvætt fiskiveið-
arnar í samanburði við landbúnaðinn. Og
þá verða fiskveiðar samkeppnisfærar með
vinnuafl við aðra atvinnuvegi.
Ásg. Jak. þýddi úr Norges
Handels- og Sjöfartstidende.
i