Ægir - 15.09.1971, Blaðsíða 9

ÆGIR
239
-—1966, höfðu ekki étið rækjur. Árið 1967
og 1968 fundust nokkrar rækjur í fisk-
mögum, en 1969 varð mikil breyting á
fæðu ui-riða og bleikju, en einungis er um
þessar tvær tegundir að ræða í umtöluðu
vatni. Þetta ár (1969) hafði pokarækju-
stofninn allt að því náð hámarki, sem
er 50 stykki á ferm., og bæði urriði og
bleikja, sem velja ákaflega nákvæmlega
úr þeirri fæðu, sem býðst, breyttu fæðu-
vali sínu. Á veturna reyndist rækjan vera
95% til 100% af magainnihaldi fiskanna,
auk þess sem miklu fleiri fiskar höfðu
í'æðu í maganum en áður. Á sumrin var
vækjan 70% til 80% af fæðunni, nema
í lok júlí og byrjun ágúst. En þá reyndist
vera mikið af svifdýrum og mýi í fisk-
mögunum.
Það sem furðu vekur er, að urriðinn
sem lifir á grunnu vatni nálægt strönd-
inni, hefur í enn ríkari mæli en bleikjan
§■611; rækjuna að æti sínu. Venjulega finnst
rækjan aðeins í nokkuð miklu dýpi (meira
on 10 m) á sumrin og forðast ljósleitar
grynningar. Þó finnst hún stundum á um
nretra dýpi um miðjan dag, þar sem fisk-
urinn heldur sig oft.
Þess má geta, að frá Blasjö hefur rækj-
an verið flutt til vatna í Noregi, en ár-
angur er ekki enn kominn í ljós, þar sem
stutt er síðan tilraunin var gerð. Það er
full vissa fyrir því, að tilraunir með flutn-
ing á pokarækju milli vatna hafa heppn-
azt í átta vötnum, þar sem vatnsmiðlun
fer fram. Nýlega hefur rækjunni verið
sleppt í níu önnur vötn, en of snemmt er
að segja um árangur.
Fylgzt er af áhuga með árangri af þess-
um nýhöfnu tilraunum. Nú þegar er eftir-
farandi komið í ljós: Mestan hluta ársins
6r rækjan aðalfæðutegund urriða og
bleikju. Gæði þessara fisktegunda hafa
bi'eytzt mjög til batnaðar. Fiskurinn er
feitari, rauðari, lystugri og bragðbetri en
áður.
Á vissum svæðum í Svíþjóð hefur
úreifing pokarækjunnar orðið svo
vmsæl, að rannsóknarstofan á Drottning-
holm hefur orðið að koma í veg fyrir, að
almenningur taki hana í sínar hendur.
Pokarækjan er veidd í svonefnt bómu-
troll (sjá mynd). Það er tveggja metra
breitt og mjög veiðið. I einu fimm mín-
útna togi, um 100 metra eftir botninum,
hafa aflazt allt að fimm þúsund rækjur.
Við flutning á rækjunni milli vatna
verður að gæta þess, að hrogn óæskilegra
fisktegunda fylgi ekki með. Rækjuna verð-
ur því að veiða á haustin, þegar ungviðið
hefur náð nokkurri stærð. Þegar rækjan
er veidd í fjallavötnum, þar sem aðeins
urriði og bleikja eru, er að sjálfsögðu
ekki hætta á, að aðrar fisktegundir slæð-
ist með. Hættan á að sjúkdómar berist
með rækjunni, er hverfandi lítil, því að
þau sníkjudýr, sem þrífast á rækjunni,
eru hættulaus að kalla.
Rækjunni er safnað í tjarnir, sem vatn
rennur um, og síðan er hún flutt. Um það
bil 25 þúsund rækjur eru látnar í 25 lítra
plastsekki. Loftinu er þrýst úr og hreinu
súrefni blásið í stað loftsins. Ef hitastig-
inu er haldið neðan við 10 gráður, lifir
rækjan að minnsta kosti í sex klst.
Greina má breytingarnar, sem verða á
lífsskilyrðum (ökologíu) vatnsins eftir að
rækjunni hefur verið sleppt, í aðgreind
tímabil. Það er því mikilsvert, að menn
geri sér grein fyrir þessari kerfisbundnu
skiptingu, svo að þeir vænti ekki of skjóts
árangurs.
1. Frá því að rækjunni er sleppt, unz
hún hefur náð hámarki, má reikna
með um 5 árum.
Bónnubotnvarpa til að veiða pokarækju. (Ljósm.:
M. Fivrst).