Ægir - 01.11.1971, Blaðsíða 21

ÆGIR
B23
2. Straumhvarfatæring.
Ending röra í sjólögnunum byggist oft-
ast á því, að í þeim myndist varnarhimna,
sem verndar rörvegginn gegn tæringu. I
eirrörum verður þessi himna til við það,
að eirinn á innra röryfirborðinu gengur
í efnasamband við súrefni í sjónum og
myndar svarta eiroxíð-himnu. Varnar hún
því síðan, að eirinn í rörinu gangi í frek-
Mynd 4. Fjöldi tæringarpytta hafa myndast i
bessu 1 %" eirröri. Ná sumir þeirra gegnum rör-
vegginn (veggþykkt um 2.3 mm) Straumhvörf
hafa myndast vegna beygju, sem á rörinu var.
ari efnasambönd eða leysist upp, og verð-
ur þannig ending rörsins góð.
Ef hraði sjóstraumsins í eirröri er mjög
hár, getur straumurinn rifið burtu varnar-
himnuna jafnóðum og hún myndast. Veitir
hún þá rörveggnum enga vörn. Gengur
eirinn sífellt í efnasambönd við súrefni og
önnur efni í sjónum, og skolast tæringar-
myndarinnar burt með straumnum. Nefn-
ist þetta samspil sjóstraumsins og efna-
breytinganna straumhvarfatæring. Kem-
ur hún annaðhvort fram á blettum í rör-
inu og myndast þá tæringarpyttir, eða
veldur því, að veggþykkt rörsins minnki
tiltölulega jafnt. Það fyrrnefnda er tíðum
algengara.
Myndir 1—6 og 14—15 sýna ýmis af-
brigði af straumhvarfatæringu, sem við
höfum fundið í rannsóknum okkar. Aðrar
myndir eru teknar úr erlendum greinum.
Helztu einkenni straumhvarfatæringar
eru þau, að tæringarpyttir eru oftast
grafnir inn í rörvegginn í straumstefnuna
(mynd 7), eða að fram kemur svonefnd
Mynd 5. Tæringarpyttir í 1%" eirröri. Beygja (90°) var á lögninni og dsela við beygjuna.
L