Ægir - 01.12.1971, Blaðsíða 11

ÆGIR
36*
ur stjórnandinn og með hjálp stýristækis,
svonefnds „joysticks", festir hann geisl-
ana á markinu og þeir fylgja síðan mark-
inu eftir og sýna ferilinn sem mynd á
skerminum.
Þriðja stigið, „Manuei“, byggist á því að
leitarspeglinum er handstýrt. 1 báðum
þessum stigum, „Auto Track“ og „Man-
uel“, kemur aðeins fram hljóðvarp frá einu
púlsslagi (því síðasta). Sjónflöturinn sem
kemur fram á skerminum getur svarað til
hafsvæðið allt frá 200x250 metrum til
1600x2000 metra.
Myndlögunin er þannig, að þegar sónar-
inn leitar lárétt, kemur fram mynd í venj u-
legum kortfleti, en þegar hann leitar lóð-
rétt verður myndin einnig lóðrétt og bátur-
inn efst á henni.
Þó að í fréttatilkynningunni frá Simrad
sé mest talað um notkun þessa nýja tækis
í sambandi við herpinótaveiði, þá ætti það
ekki síður að koma að notum við flotvörpu-
veiðar á þorski eða síld. Sónar hefur lítið
verið notaður við botnvörpuveiðar en þessi
nýja gerð ætti að geta komið að miklum
notum þar, einkum á grunnu vatni.
WEST JOHNSON í HEIMSÓKN
Hingað kom til landsins í hitteðfyrra yf-
irmaður fiskveiðitilrauna Kanadamanna
(Chief, Fishing Operation Division), West
Johnson. Johnson var skipstjóri og hefur
aflað sér mikillar raunhæfrar þekkingar á
fiskveiðum við Kanada. Þegar Ingvar
Pálmason var úti í Vancouver 1955 til að
kynna sér síldarflotvörpu, stjórnaði John-
son tilraununum með hana. Þeir höfðu því
mikið saman að sælda Ingvar og Johnson.
Ingvar fór með Johnson til Seattle til að
kynna sér nýja gerð af fisksjám og á leið-
inni norður eftir aftur fóru þeir út með
sjómönnum hér og þar við ströndina til að
kynna þeim tækið. Úr þessari Ameríku-
ferð kom Ingvar heim með kraftblökkina,
en það er nú önnur saga. Hann kom líka
með síldarflotvörpuna. Johnson er mið-
aldra maður og virðist hið mesta hörkutól.
Ingvar segir, að hann sé þrælduglegur og
klár verkmaður. Að hann hafi einnig lesið
sér mikið til um þessi efni, þarf enginn að
efast. Það er auðheyrt á tali hans, því að
hann liggur ekki á vitneskju sinni. Hann
hefur miklu að miðla þeim, sem á annað
borð hafa áhuga á fiskveiðum. Þetta er
hin mesta kempa.
I fylgd með Johnson var Ólafur Egils-
son, eða kannski hefur Johnson verið í
fylgd með honum. Ólafur er ættaður í báð-
ar ættir af Snæfjallaströndinni við Djúp.
(Jón Egilsson á Skarði var afi hans í
föðurætt, en Kolbeinn Jakobsson í Unaðs-
dal í móðurætt). Mér er sagt, að
Ólafur hafi farið út á Björgvinsflotan-
um á sínum tíma og orðið innlyksa ytra og
unnið sig þar í álit og er nú fiskveiði-
ráðunautur. Ólafur er maður um fertugt
og kvæntur konu af frönskum ættum.
Þeir félagar komu óvænt til að heilsa
uppá landið. Hér voru menn þá í verk-
falli, og nýttist okkur því ekki heim-
sókn þeirra sem skyldi. Þannig er
mál með vexti, að þessir menn eru allra
manna kunnugastir þeirri aðferð, sem nú
fer mjög í vöxt, að draga net inn á tromm-
ur á skutnum. Kanadamenn hafa lengi ver-
ið að þróa þessa aðferð einkum fyrir báta
upp í fjögur hundruð tonn og nú orðið nota
þeir þessa aðferð í sívaxandi mæli, ekki
aðeins á nætur við síldveiðar og túnfisk-
veiðar, heldur einnig við togveiðar. John-
son sagðist ekki vera í neinum vafa um, að
þessi aðferð yrði innan tíðar allsráðandi á
bátaflotanum.
Hún tæki svo langt fram öðrum þekkt-
um aðferðum, einkum að því er snerti
vinnusparnað. Hann sagði auðvelt að vinda
vörpu með 18 þumlunga bobbingum uppá
trommu.
Við Islendingar kunnum ekkei*t til þess-
arar vinnusparandi aðferðar, og hefðum
því sannarlega þurft að nýta komu þess-
ara manna hingað.