Ægir - 01.12.1971, Blaðsíða 21
ÆGIR
371
III. Suifnrlnndssíldiii.
Undirbúningur vertíðar og
sala síldamnnar.
Er undirbúningur vegna haust- og
vetrarsíldarvertíðar 1970/71 hófst, voru
margir þeirrar skoðunar, að veruleg aukn-
ing gæti orðið á söltun Suðurlandssíldar.
Hin aukna veiði og söltun á vertíðinni
1969 frá árinu áður gaf mönnum vonir um,
að veiðibannið á smásíld, sem upphaflega
var ákveðið í byrjun árs 1966, væri þegar
farið að bera árangur, en á vertíðinni 1969
voru saltaðar 103,232 tunnur af Suður-
landssíld og var það eitt af beztu söltun-
arárum Suðurlandssíldar.
Eins og árið áður var bannað með regl-
ugerð, er sjávarútvegsráðuneytið setti í
ársbyrjun, að veiða smásíld, 25 cm. að
lengd eða minni, fyrir Suður- og Vestur-
landi. Þá var og tekið fram í reglugerðinni,
að á árinu 1970 skyldi óheimilt að veiða
meira en 50 þús. smálestir síldar fyiúr
Suður- og Vesturlandi og á tímabilinu frá
15. febrúar til 15. september skyldu síld-
veiðar bannaðar á þessu svæði. Þrátt fyrir
veiðibannið skyldi ráðuneytinu þó heimilt,
að fengnu álit i Hafrannsóknastofnunar-
innar og Fiskifélags Islands, að veita leyfi
til veiða síldar „til niðursuðu eða annarrar
vinnslu til manneldis eða beitu“.
Sumarið og haustið 1970 gekk mjög erf-
iðlega að ná samningum um fyrirframsölu
á Suðurlandssíld á því verði og með þeim
skilmálum, sem Síldarútvegsnefnd gat sætt
sig við. Síldarinnflytjendur á Norðurlönd-
um töldu sig geta fengið ódýrari og stærri
síld frá ýmsum öðrum framleiðslulöndum
saltsíldar svo sem Noregi, Færeyjum og
Kanada. I því sambandi má geta þess, að
Færeyingar gerðu síðla sumars fyrirfram-
samninga við Svía um sölu á allmiklu
magni af síld af stærðinni allt að 6 stk. pr.
kg og mátti engin síld vera í tunnunum
undir 166 gr. Söluverð á síld þessari, haus-
skorinni og slógdreginni, var rúml. þriðj-
ungi lægra en verð Síldarútvegsnefndar
fyrir síld með sama hámarksstykkjafjölda
í tunnu.
Ef samið hefði verið við kaupendur um
sama hámarksstykkjafjölda í tunnu og
Færeyingar sömdu um, myndu aðeins 10
—20 % af aflamagni Suðurlandssíldar hafa
gengið upp í samninga, miðað við stærðar-
skiptingu síldarinnar árið áður. Reynslan
hefur sýnt, að ef engin síld í tunnunum má
vera smærri en 6 stk. pr. kg eða 166 gr,
verður meðalstykkjafjöldi í 100 kg tunnu
ekki meiri en um 500 síldar. Verð það, sem
Síldarútvegsnefnd bauð síld af þessari stærð
fyrir, var eins og áður er sagt langtum
hærra en færeyska verðið og einnig verð
það, sem Suðurlandssíld af stærðinni
„500/700“ var boðin á, en mestur hluti
saltsíldarframleiðslunnar á Suður- og
Vesturlandi árin áður var af þeirri stærð.
Árið 1970 hófu Kanadamenn mikla sölu-
herferð á saltsíld á Norðurlandamörkuð-
um og víðar, og höfðu þeir þegar um haust-
ið selt þangað mjög stóra síld á verði, sem
var enn lægra en færeyska verðið. Sænskir
aðilar höfðu þá þegar hafið samvinnu við
Kanadamenn um síldarsöltun og sent fag-
menn vestur til leiðbeininga og eftirlits-
starfa. Svipuð samvinna hafði þegar tekizt
með norskum og kanadískum aðilum.
Þá höfðu ýmsir sænskir síldarkaupend-
ur hafið söltun í Danmörku í samráði við
danska aðila og keyptu Svíar stærstu síld-
ina, sem á land barst í Hirtshals og Skagen.
Töldu þeir sig fá ódýrari og stærri síld með
þessu móti en Síldarútvegsnefnd bauð.
Smásíldina selja Danir til annarrar vinnslu
í Þýzkalandi og víðar.
Frá Bretlandseyjum og Noregi hafði
einnig borizt tölúvert magn af saltaðri
síld á Norðurlandamarkaðina og var sú
síld seld á langtum lægra verði en Suður-
landssíldin var boðin á.
Saltsíldarneyzla hafði síðustu misserin
á undan farið ört minnkandi í Svíþjóð og
fleiri löndum og stafaði það einkum af stór-
hækkuðu verði, sem fylgdi í kjölfar afla-
brestsins á veiðisvæðum norsk-íslenzka
síldarstofnsins. Þá dró það einnig úr