Alþýðublaðið - 22.06.1923, Blaðsíða 3

AL&fÐtiaLAftlB
á

Fram, ðreigar!
Eftir lífú.
Rís upp, öreiga-þjóð meður ólgandi blóð!
móti auðvaldsins ríki og stétt!
Leysum kúgunarbönd. Veltum ánauð at önd.
Þrilum ótrautt vorn frástolna rétt.
Heyrið! Stormurinn gnýr. Hann er starkur sem Týr;
yfir sto'na hann þeysir og sund,
boðar: »Tími’ er nú nýr!< — Sjáið! Fortíðin flýr.
Hrynja fölnuðu bíöðin á grund.
Alt, hvað gamalt og deiit er og galiað og veilt,
því skal gerlega’ af jörðinni má,
svo það sýkt geti’ ei þá eða sól stolið frá
þeim, er sigri og þroska skal ná.
Rotnu trén skulu feld og þeim fleygt inn á eld,
svo þau framtíðar- skyggi’ ekki’ á -braut.
Nú skal kúgunar-öld og auðkýfinga-völd
eiga kvöld, en vér rísa frá þraut.
Því vér lyftum upp arm meður bylgjandi barm;
móti berjumst vér afturhalds-lýð.
Hvers, sem okkur berst mót, verða endaiok skjót
úti’ í ungdómsins duuandi hríð.
Eftir orustu-reyk, þegar lokið er leik, —
þá mun laufgast hver menningargrein;
þá munu’ tátæktar-bönd ekki fjötra þá önd,
sem að fást vill við andlegan stein.
E»á mun kúgunar-tár ekki byrgja’ okkar brár;
þá mun búnaður ganga’ allur skár;
þá mun óréttur stnár; þá mun friður ei flár;
þá mun farsældin rikja’ um öll ár.
Rís upp, öreiga-þjóð meður ólgandi blóð!
Hrindum aiturhalds-veldi af stól!
Látum hamar og sigð blakta’ um heims alla bygð
móti himni og skínandi sól!
Kdgar Eica Burroughs: Dýr Tarzans.
hatm haíði lagt að landi og haldið í norður inn í
skóginn. Hann þóttist af þessu sjá, að þau, sem
voru með barnið, hefðu farið þessa leið.
Hvergi gat hann þó fengið áreiðanlegar fregnir
af 'því, að barnið væri á undan þeim. ,Ekki einn
einasti svertingi, er þeir spurðu, hafði orðið var
við þann flokk, þótt þeir heíðu því nær allir hitt
Kokoff eða menn, er höfðu hitt hann.
Tarzan gekk illa að ná tali af svertingjunum,
því jafnskjótt og þeir sáu félaga hans, flýðu þeir.
Eina ráðið var að fara á undan hinum og gera
einstökum svertingjum fyrirsát.
Einn daginn, er hann var að elta þannig svert-
ingja, kom hann þar að, er svertinginn var að skjóta
spjóti að hvítum manni, er lá særður í runna rótt
við götuna. Taizan hafði oft séð þennan hvíta
mann og þekti hann samstundis.
Honum var þetta ógeðfelda andlit í fersku minni,
— náin augun, lymskusvipuriun, ljósa slútandi
yflrskeggið.
Ósjálfrátt flaug Tarzan í hug, að þes3i maður
hefði ekki verið meðal þeirra; er hann sá í
svertingjaþorpinu með Rokoff. Haun hafði sóð
alla hvítu mennina, en ekki þennan. A því
gat að eins verið ein skýring; — hann var sá, er
hafði ííúið Rússann með konunni og barninu, —
og konan hafði verið Jane Clayton. Nú skildi hánn
orð Rokoffs.
Apamaðurinn íölnaðjv-er hann le.t á hið tærða,
lastafulla andlit Norðurlandabúans. Á enni hans
kom fram rauða rákin eftir örið, er hann forðum
fókk í viðureigninni við Terkoz, þegar hann vann
álit mesal apanna.
Maðurinn var eign hans; — svertinginn skyldi
ekki fá hann, og með þeirri hugsun réðst hann
á hermanninn og sló niður spjótið áður en það
hitti markið. Svertinginn brá hnífl sínum og réðst
gegn þessum nýja óvini, en Sveinn varð ásjáandi
hólmgöngu, sem hann hafði aldrei dreymt um að
sjá, — hálfnakinn hvítur maður í orustu við hálf-
nakinn svertingja, fyrst með sams konar vopnum
og fi umbyggjar heimsins, en síðar með höndum
og tönnum eins og villidýrin, sem mennirnir voru
komnir af.
Um stund þekti Sveinn ekki aftur hvíta mann-
inn, en þegar hann loksins kannaðist við hann,
varð hann steinhissa á því, að þetta urrandi, bít-
andi dýr skyldi eitt sirn hafa verið vel þekti, enski
aðalsmaðurinn, er var fangi á Kincaid.
Enskur aðalsmaður! Lafði Greystoke hafði sagt
honum, hver fanginn var. Aður hafði hann ekki
fremur en Trinir hásetarnir vitað, hvaða fólk þeir
voiu að nema á brott.
Hólmgöngunni var lokið. Tarzan hafði neyðst
til þess að dropa fangann, þar eð hann vildi ekki
gefast upp.
Sveinn sá hvíta manninn stökkva á fætur, stíga
öðrum fæti á háls andstæðingsins og heyrði hann
reka upp sigurop mannapa.
Einhver »Sig.Einarsson«, er tel-
ur sig vera í Hafnarfirði, en enginn
kannast við — meðfram at því.
að hann kann ekki að rita nafn
sitt sem íslendingur, heldur felur
það í skammstöfún, hefir ekki
þolað það fyrir haldin andleg
augu sín, að ég greiddi úr mold
viðrinu, sem blaðrarar auðvalds-
blað nna hafá þyrlað upp um
vinnugleðina, meðan auðvaldið
var að sviíta verklýðinn henni.
Slíkum mönnum kemur illá, ef
gustur kemur, svo að rofar til,
og hlutirnir sjást, eins og þeir
eru í raun og veru, og róta
þeir þá upp ryki at þvældum