Ægir - 01.10.1989, Blaðsíða 33

10/89
ÆGIR
537
upphafi. Hann var afbragðs
maður, en lést langt um aldur
fram, í mars, 1941. Þá var ég
staddur í Ólafsvík. Snemma nætur
hrekk ég upp við það að bankað
var á gluggann þar sem ég svaf og
heyri nafn mitt kallað. Ég fór fram
úr og leit út en þar var engan
mann að sjá. Mér fannst ég kann-
ast við röddina sem kallaði og eftir
nokkra umhugsun fannst mér það
hafa verið rödd Runólfs. Nokkrum
dögum síðar var tveimur mönnum
bjargað af fleka við strendur
Bretlands. Þeir voru úr áhöfn
togarans Reykjaborgar. Kafbátur
hafði gert fólskulega árás
á togarann út af Barrahöfða við
Bretland. Voru þeir einu
mennirnir sem komust lífs af. Með
togaranum var sem farþegi
Runólfur Sigurðsson, en hann var
að fara utan á vegum nefndarinn-
ar. Eftir því sem næst verður
komist, var bankað á gluggann hjá
mér í Ólafsvík um líkt leyti og
þessi hörmungaratburður átti sér
stað. Fráfall Runólfs var mikill
skaði fyrir nefndina. Ég saknaði
hans. Höfðum við átt gott samstarf
°g verið vel til vina. Hann var mjög
áhugasamur um alla þætti starfs
síns. Sem dæmi um það vil ég
nefna, að hann var óvanur fiskað-
8erð, pökkun og frágangi á freð-
hski, en þar sem hann taldi nauð-
synlegt fyrir sig að kunna góð skil
a þessum þáttum öllum vegna
sölusamninga, varð það úr að
hans ósk, að ég tók að mér að
'eiðbeina honum um þessa þætti
°g hvernig við bærum okkur að
v'ð þessi verk. Þessi kennsla fór
ham utan vinnutíma, — á nóttunni
eftir að ró var komin yfir staðinn
°g allir farnir heim. Þá gátum við
dakað, snyrt og pakkað í góðu
naeði. Það kann að virðast auðvelt
^e'kmanni úr fjarlægð að pakka
kolaflökum, en staðreyndin var
Sn/ að þá voru 76 mismunandi
ftokkar í gangi fyrir Bretann,
hyngd flakanna var frá 1 '/2 oz. upp
í „extra large" og það mátti ekki
muna nema tveimur flökum í frá-
vikum í 7 Ibs. pakkninguna. Urðu
konurnar að vigta og telja flökin
nákvæmlega niður í kassana.
Ég hætti hjá nefndinni 1941,
vildi losna undan löngum ogofterf-
iðum ferðalögum um landið og fór
þá að vinna hjá setuliðinu. Þar
vann ég í tvö ár. Eftir það fór ég
aftur í fiskinn. í honum hef ég
verið nær allar götur síðan, eða í
bráðum 50 ár, síðari árin þó mest
við saltsíld, síðast hjá söltunar-
stöðinni Höfn á Hornafirði, eða
þar til ég réðst til Útgerðarfélags-
ins Hilmis".
Lfkur hér frásögn Guðmundar
Finnbogasonar af bernskudögum
freðfiskframleiðslunnar á íslandi,
sem hófst að segja má um þær
mundir sem Alþingishátíðin var
haldin á Þingvöllum fyrir um sex
áratugum. Síðan hefur mikið vatn
til sjávar runnið.
Sænsk-íslenska frystihúsið, sem
Ingólfur Esphólín átti stóran þátt í
undirbúningi að byggt var á sínum
tíma, var fyrsta frystihúsið sem sér-
staklega var byggt sem slíkt á ís-
landi. Það var á þeim tíma stærsta
hús sem þá hafði verið byggt hér á
Runólfur Sigurðsson, skrifstofustjóri
Fiskimálanefndar, f. 17.07. 1908-d.
10.03. 1941. Um hann segir í minn-
ingargrein; „Er óbætanlegt tjón að frá-
falli Runólfs fyrir þá atvinnugrein, sem
hann hafði helgað krafta sína allmörg
undanfarin ár".
Starfsstúlkur í frystihúsi Fiskimálanefndar, ísbirninum við Tjörnina, við upphaf
starfseminnar þar, á vordögum 1936. Á myndinni eru, talið frá vinstri; Inga Guð-
mundsdóttir, Guðbjörg Gísladóttir, Flalldóra Gísladóttir, Ágústa Steingrímsdóttir,
Guðrún Erlendsdóttir, systurnar Þorbjörg og Sesselja Sigurðardætur, Ágústa Sig-
urðardóttir, Aðalbjörg Jónsdóttir, Helga Þorgeirsdóttir, jóna Björnsdóttir og
Áslaug Þorsteinsdóttir.