Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Qupperneq 55

MeÖferð opinberra mála
129
starfsmanni þingsins. Eftir orðalaginu mætti skilja þetta
svo, að það ætti alls staðar við, þar sem þagnarskylda er
lögð á opinbera starfsmenn vegna hagsmuna þeirra ein-
staklinga, sem þeir eiga að skipta við, svo sem skattyfirvöld,
Póstmenn, símaþjóna o. s. frv. En þessi skilningur virð-
Jst ekki vera réttur. Hagsmunir einstaklinga eru ekki
verndaðir með ákvæðum 2. málsgr. Þá hefði verið óþarft
að hafa sérstakt ákvæði þar um í 94. gr. um presta, ljós-
Wæður og lækna, sem einnig tekur til embættislækna.
Þessir starfsmenn hefðu beinlínis komið undir ákvæði 2.
Piálsgr. 93. gr., ef þar væri verið að vernda hagsmuni
einstaklings, enda mætti ætla, að samþykkis hans væri
Þá að einhverju getið. Athugasemdir við XII. kafla frv.
segja líka beinlínis, að 96. gr. þess, sem að öllu svarar til
94. gr. laganna, eigi við „ýmis málefni ríkisinsMáls-
8'reinin á því við ríkis málefni, en ekki sérstaklega ein-
staklinga, þó að þau séu ef til vill ekki jafn mikilvæg og
Þau málefni, sem í 1. málsgr. getur. Ákvæði 2. málsgr.
eiga þá við umræður og ályktanir stjórnarvalda um mál-
efni ríkisins önnur en þau, sem í 1. málsgr. getur, ef ætla
ftiá, að þau eigi að fara leynt, og starfsmaðurinn hefur
fengið vitneskju um þau í starfa sínum. Til dæmis mætti
Pefna umræður á lokuðum fundi alþingis, ráðagerðir ráð-
herra á ráðherrafundi eða í ríkisráði, ráðagerðir ráðherra
við skrifstofustjóra sinn, ráðagerðir dómara í fjölskipuðum
áómi um dómsniðurstöðu og orðalag o. s. frv. Yfirmanni
hverrar starfsgreinar er ætlað að kunna bezt skil á því,
hvort hagsmunum ríkis verði vaskað, ef spurning um þessi
efni væri leyfð.
Dómari á að sjálfsögðu að gæta þess ex officio, að spurn-
iftgar um efni þau, sem í 93. gr. getur, verði ekki lagðar
fyrir vitni, fyrr en samþykki rétts aðilja til þess er fengið.
2. Sakir hagsmuna einstaklings er vitni gert óheimilt
að svara spurningum um málefni, sem því hefur verið
trúað fyrir í starfa sínum, nema leyfi aðilja komi til, 1.
°S 2. tölul. 94. gr. Þetta tekur til þessara aðilja:
Verjandi sökunautar má eigi vitna um það, sem hann