Tímarit lögfræðinga - 01.12.1952, Qupperneq 29

Dómurinn í deilumáli NorOmanna og Breta
213
stefnudómur, enda var um heim allan fylgzt með gangi
málsins frá því stefnt var, þar til dómur var upp kveðinn.
Ríkisstjórnir Islands, Bandaríkjanna, Belgíu, Kúbu, Sví-
þjóðar og Venezúelu fengu send afrit af öllum málskjölum,
og ríkisstjórn Islands sendi, svo sem kunnugt er, tvo lög-
íræðinga til að fylgjast með flutningi málsins í Haag, þá
Gizur Bergsteinsson hæstaréttardómara og Hans G. And-
ersen, deildarstjóra í utanríkisráðuneytinu.
Sökum þess að dómur í deilumáli þessu fjallar einmitt
um þau mál, sem nú eru efst á baugi með íslenzku þjóðinni,
landhelgismálin, en lítið hefur verið um hann skrifað af
lagafróðum mönnum,1) skal hér leitazt við að gera honum
noickur skil.
Fyrst verður í stórum dráttum rætt um aðdraganda
málsins og ágreiningsatriðin, síðan um flutning málsins,
þá um dómsúrskurðinn og loks um sératkvæði hinna ýmsu
dómenda.
Deiluefni og aðdragandi deilunnar.
Deilan var um það, hvernig fiskveiðitakmörkin, þ. e.
landhelgislínan við Norður-Noreg, skyldi dregin.
Með konungsúrskurði frá 12. júlí 1935 var dregin ný
lína til ákvörðunar fiskveiðimörkum við Norður-Noreg.
tlrskurðurinn er svohljóðandi:
Vegna fornrar þjóðlegrar hefðar, — samkvæmt land-
fræðilegum aðstæðum við strendur Noregs, — til varnar
knýjandi þörfum íbúanna í nyrzta hluta landsins og sam-
hljóða konungsúrskurðum dags. 22. febrúar 1812, 16. októ-
ber 1869, 5. janúar 1881 og 9. sept. 1889, — eru hér með
ákveðnar markalínur í hafi úti á fiskisvæðinu norska í
þeim hluta Noregs, sem er norðan 66°28' norðlægrar
breiddar.
Markalínur þessar skal mæla frá beinum grunnlínum,
sem dregnar verða milli fastra punkta á landi, á eyjum eða
i) Blaðagreinar eftir Þorvald Þórarinsson i Þjóðviljanum 1952,
62. og 63. tbl.