Tímarit lögfræðinga - 01.12.1952, Síða 55

Fimm lögfrœOirit
239
eignarréttur færist yfir frá seljanda, þá verður að gera
mun á því í ýmsum samböndum:
I. Milli kaupanda og seljanda sjálfra. Réttur þeirra og
skyldur flytjast svo venjulega yfir til erfingja þeirra ó-
breytt.
II. Milli lánardrottna seljanda og kaupanda. Má vel
verða svo, að lánardrottnarnir geti gert kaupin ógild sam-
kvæmt ákvæðum laga, einkum gjaldþrotaskiptalaga.
III. Milli kaupunauta seljanda og kaupanda. Þetta kem-
ur til greina, ef seljandi veitir eða hefur veitt fleirum en
kaupanda rétt yfir inum seldu verðmætum.
IV. Milli seljanda (og lánardrottna hans og kaupunauta)
og lánardrottna kaupanda. Ver má, að þeir þurfi ekki að
sæta kaupunum eða að þeir verði að sætta sig við það, að
seljndi taki ið selda aftur til sín, ef kaupandi verður t. d.
gjaldþrota, áður en kaupverð hefur verið greitt.
V. Milli seljanda (lánardrottna hans og kaupunauta) og
kaupunauta kaupanda. Hann kann að hafa selt þriðja
manni sölumun, og þá kann að verða reynt að brigða mun-
inn frá þeim aðilja, ef skilyrði hafa brostið til þess að
kaupandi gæti eignazt hann skilorðslaust.
Höf. tekur málið og upp með slíkum hætti, en mér virð-
ist sem honum hafi þó annars staðar tekizt betur úrgreiðsla
þeirra efna, sem til meðferðar eru tekin, en hér, enda má
yfirleitt segja, að meðferð hans á hverju atriði sé mjög
skýr og glögg.
Höfundur hefur notað dóma þá, sem efni hans varða, og
þá einkum dóma hæstaréttar, sem eðlilegt var. Er mönnum
það auðvitað hagræði, er þeir nota bókina. Niður hefur fall-
ið tilvitnun í Dómasafn hæstaréttar á bls. 29, þar sem
hæstaréttardómsins í „Hrafnkötlumálinu" svonefnda er
getið.
Meðan einungis I. hluti ritsins Eignarréttur er út kom-
inn, er naumast unnt að gera sér fulla grein um það, hverju
inar nýju kenningar skipti um efnisskipun íslenzks fjár-
munaréttar. En hitt er víst, að greining hans í kröfurétt,
sjórétt, félagsrétt og ýmiskonar rétt yfir hugverkum verð-