Tímarit lögfræðinga - 01.07.1953, Blaðsíða 20

146
Tlmarít lögfrœöinga.
legum almanna hagsmunum væri teflt í tvísýnu með
frestun. Það fer þannig nokkuð eftir aðstæðum hverju
sinni, hverjar verkanir málskot til æðra stjórnvalds hefur.
En eins og áður er sagt, sýnist höfuðregla íslenzks réttar
vera sú, að löglíkur teljist fyrir því, að stjórnleg kæra hafi
ekki frestandi verkanir.
VII
Oft getur stjórnvald, sem að ákvörðun stendur, kallað
aftur ákvörðun sína eða breytt henni. Sú heimild er al-
mennt óháð kærurétti og stjórnlegri kæru. Stjórnvald get-
ur því sennilega kallað aftur ákvörðun sína, sem þegar
hefur verið kærð til æðra stjórnsýsluhafa. Kæran mun
þannig yfirleitt ekki skipta máli um afturköllunarheimild,
þav sem slík heimild er á annað borð fyrir hendi. Þetta
getur þó stundum verið álitamál, og vera má, að sérstök
lagaákvæði bendi í sumum tilvikum til hins gagnstæða.
Helzt kann að leika vafi á um þetta efni í þeim tilvikum,
þar sem skráð lög geyma ýtarlegar og sundurliðaðar reglur
um stjórnlega kæru.
VIII
Venjulega verða aðeins endanlegar ákvarðanir stjórn-
valds kærðar. Þær endanlegu ákvarðanir geta bæði verið
um efni máls og form. Ákvarðanir, sem aðeins lúta að
undirbúningi stjórngerninga, verða hins vegar að jafnaði
ekki kærðar einar út af fyrir sig.
Málskot til æðra stjórnvalds þarf ekki að vera í sérstöku
formi. Sennilega væri því æðra stjórnvaldi heimilt að taka
ákvörðun lægra setts stjórnarvalds til endurskoðunar sam-
kvæmt munnlegri kæru, jafnvel þótt það gæti ekki látið
þann stjórngerning til sín taka af sjálfsdáðum. Þetta gildir
auðvitað því aðeins, að ekki sé á annan veg mælt í lögum.
Líklega gæti kærandi snúið sér munnlega til æðra stjórn-
valds og kært málið fyrir því, og síðan, ef það vildi sinna
málinu, fengið lægra setta stjórnvaldið til að senda því
málsgögnin, sbr. hrd. XI bls. 211 (bæjarþingsdóminn.)