Tímarit lögfræðinga - 01.07.1953, Blaðsíða 59

Frá Hæstarétti.
185
munu engin dæmi þess, að ákvæði siglingalaganna um sjó-
lán hafi verið notuð. Þau bera einungis vitni um löngu horf-
ið ástand, en eru annars meinlaus og gagnslaus.
E. A.
Frá Hæstarétti
nóv.—des. 1952.
GerSardómur (Hrd. XXIII. 596).
Hinn 1. nóv. 1946 gerði K f. h. ólögráða sonar síns, samn-
ing um nám í húsasmíði við H, se mz-ak ýmis fyrirtæki, en
hafði ekki sjálfur meistararéttindi í neinni iðngrein, heldur
hafði hann í þjónustu sinni mann, sem réttindi þessi hafði
og átti að efna námssamninginn að þessu leyti af hendi H.
Hinn 31. okt. 1947 fór meistarinn úr þjónustu H, er engan
mann hafði eftir það í þjónustu sinni, er löghæfur væri til
efnda á samningnum. Samt vann nemandinn hjá H til loka
janúar 1949, en fór þá, með því að sýnt þótti, að ekki yi'ðu
efndir á námssamningnum. Nemandinn hvarf þá að prent-
námi, og virðist samningur þar um hafa verið gerður 1.
ágúst 1949. Ki-afðist K skaðabóta fyrir vanefndir á náms-
samningnum frá 1. nóv. 1946. Gerðardómur, sem gera
skyldi um vanefndabæturnar, úrskurðaði nemandanum
bætur, sem miðaðar voru við það annars vegar, hver hlutur
nemandans mundi hafa orðið, ef námssamningur þessi
hefði verið efndur, og hins vegar, hver hlutur hans mundi
verða meðan á prentnáminu stóð og að fengnu sveinsprófi
í þeirri grein. Mismuninn, reiknaðan í krónutali, úrskurð-
aði gerðardómur H skylt að greiða nemandanum.
Með því að H greiddi ekki úrskurðaða fjárhæð, leitaði K
til dómstóla til þess að fá aðfararhæfan dóm um fjár-
hæðina. Varnir komu þar fram meðal annars reistar á því,
að námssamningurinn 1. nóv. 1946 væri ógildur, með því